Tony Jaa (Ong Bak) is op het moment de meest bekende martial arts ster die Thailand bezit. Met zijn ongeloofelijke stunts, die soms los lijken te staan van zaken als zwaartekracht en andere natuurwetten heeft hij deze bekendheid meer dan verdient. Jija Yanin Vismitananda, die in deze film Zen speelt, wordt gebracht als de volgende grote ster. Laat ze in Chocolate zien dat tot die hoogte kan stijgen of is het slechts slimme marketing?
Chocolate draait om Zen, een autistisch meisje, dat door eerder trauma moeilijk benaderbaar is. Ze wordt blij van snoepjes en heeft daarnaast zeer scherpe reflexen. Wanneer iemand iets onverwacht naar haar gooit kan ze het vangen. Ze kijkt veel Tony Jaa films en kan daardoor ook goed vechten.
Haar moeder had een relatie met een gangster, maar is hem ontvlucht. Ze wordt echter nog steeds door hem in de gaten gehouden. Wanneer de moeder van Zen zeer ziek wordt en een vriendje van Zen een lijstje vindt van mensen die nog geld schuldig zijn, besluit hij samen met Zen langs de mensen te gaan om zo geld voor de behandeling van Zen’s moeder te bekostigen. Natuurlijk willen deze mensen niet betalen en is dat de setup voor een groot aantal gevechten.
Het in beeld brengen van gevechten op film is een aparte kunst. Ik heb in een ver grijs verleden een keer, ter promotie van de film The One met Jet Li) een workshop gevolgd over martial arts in films. Je leerde daar dat je sommige bewegingen heel erg overdreven moet maken omdat het er anders niet spectaculair uit ziet als je het filmt. Het was een leuke ervaring. Natuurlijk komt er naast de choreografie van een gevecht nog meer bij kijken. Zo wil je het gevecht als een dynamisch geheel in beeld brengen. Dit gebeurt door gebruik te maken van meerdere camera’s en natuurlijk de geluidseffecten. Als je in het echt iemand raakt hoor je niet zo veel geluid als je in de films hoort.
In het Chocolate zit het goed met de gevechten zelf, Jija Yanin Vismitananda is snel en het is heerlijk om haar te zien vechten. Het camerawerk viel me echter een beetje tegen, waardoor je niet altijd onder de indruk bent van een bepaald gevecht ook al zit deze wat betreft vecht techniek wel goed in elkaar. Je ziet door het editen dat er echt aangegeven is wanneer er actie geroepen is. Dit had dus beter gekund.
Jija Yanin Vismitananda is naar mijn mening niet van hetzelfde nivo als Tony Jaa, maar in Chocolate weet ze wel als vechter te overtuigen. Aangezien ze iemand met autisme speelt is er niet veel over haar acteertalent te zegeen.
Als je van martial arts films houdt dan is Chocolate echter wel een film waar je je mee kan vermaken. Het verhaal is niet al te bijzonder, maar functioneel genoeg om een onderbouwing voor de gevechten te bieden en dat is per slot van rekening de reden dat je naar dit soort films kijkt.
