“A picture is worth a thousand words” is een bekend Engels gezegde en is er eentje die ook vaak geldt wanneer het gaat om filmposters. Vlak bij m’n werk komt deze posters regelmatig voorbij in de draaiende reclameborden. Het is naar mijn mening geen poster die de film goed verkoopt. Ten eerste ziet het ontwerp er uit alsof het gemaakt is door een fan die uit twee screenshots de hoofdpersonen heeft uitgeknipt, veel te groot heeft geplakt en ook niet heel lang heeft nagedacht over het lettertype en in Photoshop in de settings wat heeft gedaan met inner en outer shadows. Daarnaast is het ook een erg donkere poster, die niet aantrekkelijk is om te zien. De klok laat dezelfde tijd zien als de titel van de film, maar wat daarmee dan wordt bedoeld is ook niet duidelijk. Een poster die je niet overhaalt om de film te gaan zien, terwijl die er in ieder geval stukken beter uitziet (gelukkig maar).
Dylan (Michiel Huisman) is een luchtverkeersleider, die houdt van vaste patronen en regelmaat. Hij doet z’n werk goed, maar wanneer hij op een dag even de aandacht verliest, botsen twee vliegtuigen bijna op elkaar. Door snel handelen weet hij dit te voorkomen, maar hij wordt tijdelijk op non-actief gesteld. Tijdens z’n dagen thuis merkt hij op dat hij elke dag op straat dezelfde patronen ziet gebeuren op precies dezelfde tijd. Een druppel water die valt, iemand die bepaalde woorden zegt enzovoort. Elke dag als hij op Gran Central is in New York gebeurt op 2:22 iets wat hij neerschrijft als “BOOM”. Hij ontmoet tijdens deze dagen Sarah (Teresa Palmer), die in één van de vliegtuigen bleek te zitten. Er is een klik tussen de twee, maar Dylan ontdekt langzaam iets over de gebeurtenissen die mogelijk iets zeggen over het leven van zowel Dylan als Sarah.
Het concept achter de film, dat er patronen zitten in de dagelijkse gebeurtenissen (in dit geval veroorzaakt door een ster), is een interessante. De uitwerking echter laat helaas wat te wensen over. En dat is een terugkerend probleem op verschillende vlakken. Dylan en Sarah worden verliefd op elkaar, maar er is geen geloofwaardige chemie tussen de twee acteurs. Er wordt een link gelegd met een gebeurtenis uit het verleden, maar dat voelt geforceerd aan en de worstelingen van Dylan blijven ook steeds onder het oppervlak. Visueel is er weinig op deze titel aan te merken, maar helaas is het eindresultaat teleurstellend, net zoals de poster.
Daar kan ik me enkel bij aansluiten.
🙂