The Circle (2017) – Recensie

Het werken bij grote bedrijven kan zeer aantrekkelijk zijn, helemaal bij de grote IT-bedrijven in Silicon Valley die een uitgebreide campus hebben waarop het eten gratis is, je tijdens werktijd allerlei andere activiteiten kan en mag doen en je graag veel tijd doorbengt. Plekken waar de term “9 tot 5” niet lijkt te gelden. In deze film is The Circle zo’n bedrijf, onder leiding van Eamon Bailey (Tom Hanks). Het is enorm groot en voor velen is het een droom om daar te werken. Mae Holland (Emma Watson) werkt er niet, maar wordt door een vriendin (die hoge positie heeft) benaderd. Ze mag komen solliciteren en weet de baan te bemachtigen. Ze is call center medewerker en moet er alles aan doen om zo’n hoog mogelijke score te halen.

Al snel wordt ze benaderd door collega’s dat alhoewel ze hard werkt eigenlijk veel te weinig over zichzelf op haar The Circle profiel zet en niet genoeg meedoet aan optionele activiteiten en tijdens de weekenden wel heel veel niet aanwezig is geweest. The Circle onthult hun nieuwe product SeeChange, een camera die niet opvalt en overal kan worden bevestigd. Het doel is om over alles transparant te zijn, zodat mensen niets meer te verstoppen hebben. Uiteindelijk besluit Mae als eerste medewerker compleet transparant te zijn, waarbij ze haar leven constant streamt. Het maakt van haar een bekendheid. Toch ontdekt ze dat die manier van leven ook negatieve kanten heeft die alleen impact hebben op haar, maar ook op de mensen om haar heen.

 Ergens zit in het verhaal van The Circle een boeiende film verstopt, maar de realiteit is dat die in het eindresultaat niet te vinden is. De film lijkt te veel onderwerpen te willen behandelen, waardoor geen enkele echt de impact heeft waarvoor men ging. Zo komen privacy, corruptie, familiebanden, prestatiedrang, rivaliteit, jaloezie, opstand en vriendschap allemaal aan bod, maar omdat alles zo kort aangestipt wordt heb je als kijker geen houvast en heb je aan het einde van de film geen idee wat nu de boodschap in de film is. Karakters, zoals de vriendin die Mae hielp de baan te krijgen, veranderen plotseling of worden zo geminimaliseerd (de rol van John Boyega) dat je je afvraagt waarom ze niet op de vloer bij het monteren zijn beland. Het resulteert in een frustrerende kijkervaring, ondanks het feit dat het er visueel allemaal erg gelikt uitziet. Dit is waarschijnlijk een goed voorbeeld waarbij het boek veel beter is dan de film.