Shot Caller (2017) – Recensie

Alhoewel voor Game of Thrones langzaam het einde nadert, had ik de show tot een week geleden nog nooit gezien. Dat betekent ook dat ik Nikolaj Coster-Waldau (die in GoT Jaime Lannister speelt), niet meteen associeer met die serie. De film waar ik hem voornamelijk van ken is de Scandinavische film Headhunters, waarin hij de bad guy is. Een prima acteur die ik graag in een andere rol wilde zien en Shot Caller sprak me wel aan. Ik hou van gevangenisfilms (zie hier m’n top 10 voor dit genre) en aangezien deze titel zich daar ook gedeeltelijk afspeelt en Coster-Waldau er op de poster als gangster uitziet was ik erg benieuwd.

Jacob (Coster-Waldau) was ooit een succesvolle zakenman. Hij was gelukkig met z’n vrouw Kate (Lake Bell) en hun zoontje. Door omstandigheden belandde hij in de gevangenis en dat heeft hem veranderd. Hij heet nu Money, zit onder de tatoeages en maakt deel uit van een bende en wanneer hij vrij komt besluit hij niet terug te keren naar z’n oude leven, maar samen met Frank “Shotgun” (Jon Bernthal) en een aantal anderen een wapendeal voor te bereiden, terwijl Jacob in de gaten wordt gehouden door de politie. Ondanks z’n nieuwe leven kan hij de band met z’n verleden nog niet helemaal verbreken.

 Shot Caller bestaat uit drie tijdslijnen die door elkaar worden getoond, bestaande uit z’n leven voor, tijdens en na z’n gevangenisstraf. Op deze manier kom je er langzaam achter waardoor Jacob uiteindelijk Money geworden is en ook waarom hij het allemaal doet. Als gevangenisfilm doet deze titel niets nieuws, maar het wordt allemaal zo goed geacteerd dat dat eigenlijk geen probleem is en het is juist de combinatie met de andere twee tijdslijnen die het zo’n fijne titel maken om te zien. Deze film is voor Coster-Waldau een kans om z’n acteertalent te laten zien omdat hij iemand speelt die gedwongen is om helemaalte veranderen, maar daar (wanneer hij alleen is) nog steeds mee worstelt en hij weet de film prima te dragen. Een sterke titel die goed in elkaar zit en gewelddadige momenten niet schuwt. Daardoor is het misschien geen titel voor iedereen, maar als je van gevangenisfilms houdt dan is het zeker het kijken waard.