Blade Runner 2049 (2017) – Recensie

De invloed van Blade Runner uit 1982 op de look van science fiction films is enorm geweest. Daarnaast is het een film die alom geliefd is waarover filmliefhebbers veel discussie kunnen hebben over wat nu beste versie is om te kijken en of het karakter dat Harrison Ford speelt, Deckard, nu wel of geen replicant is. Het is een klassieker en de aankondiging van een vervolg werd met gemengde reacties ontvangen. Begrijpelijk, aangezien er over de jaren te veel vervolgen zijn gemaakt die niet aan de verwachtingen wisten te voldoen. Toch was er veel hoop dat dit misschien wel een film zou kunnen worden die de moeite waard zou zijn. De reden? De film zou worden geregisseerd door Denis Villeneuve die bijna garant staat voor goede films (Arrival, Sicario, Prisoners, Enemy en Incendies). Voeg daarnaast nog toe dat hij samen zou werken met cinematograaf Roger Deakins en misschien zou die samenwerking toch kunnen leiden tot iets dat hetzelfde niveau van het origineel haalde. Is dat gelukt?

Het is dertig jaar na de gebeurtenissen van de originele film. Androids zijn weer toegestaan en worden gebruikt als bedienden en slaven. K (Ryan Gosling) is er ook eentje, die werkt als blade runner voor de LAPD. Het is zijn taak om oude modellen op te sporen en uit te schakelen. Wanneer hij er bij een boerderij één ontdekt, vindt hij ook andere informatie. Informatie dat grote gevolgen kan hebben en z’n baas vraagt hem er alles aan te doen om het te laten verdwijnen. Ondertussen worstelt K met z’n eigen gevoelens en probeert hij antwoorden te vinden op een aantal dringende vragen.

 Er is bij het kijken van Blade Runner 2049 geen twijfel dat dit een film is die zich afspeelt in dezelfde wereld. De details in elk shot zijn verbluffend, of dat nu beelden zijn van een stad of regendruppels op een ruit. Dit is een plek waarin geleefd wordt en die echt aanvoelt, iets wat niet altijd het geval is bij andere science fiction films. Gosling is goed als K en slaagt er in de complexiteit van zijn karakter uit te beelden. K heeft bijvoorbeeld een relatie met een holografisch programma Joi en hij doet er alles aan om er voor te zorgen dat hij haar gelukkig houdt. Villeneuve weet dat een Blade Runner meer om vragen gaat, dan om antwoorden en past dat uitstekend toe. Als kijker vraag je je af wat het nu precies inhoudt om “menselijk” te zijn. De indrukwekkende sets, het fantastische acteerwerk en sterke script resulteren in een vervolg dat de titel Blade Runner waardig is. Het is met 164 minuten een film die z’n tijd durft te nemen om de wereld te laten ademen in plaats van snel naar het volgende “set piece” te gaan, waardoor je als kijker even alles om je heen vergeet. Een film die ik na het zien zeker nog een keer op het grote doek wil bewonderen om met de kennis van de eerste keer alle details nog beter in me kan opnemen.