Coco (2017) – Recensie

Pixar was lange tijd dé animatiestudio die aan de top stond op het gebied van computeranimatie en bekend stond om z’n originaliteit. De enige film die aanvankelijk (twee zeer goede) vervolgen kreeg was Toy Story, maar na het verschijnen van het teleurstellende Cars was het niet meer een gegeven dat elke Pixar film een must see was. Alhoewel Inside Out weer deed denken aan het “oude” Pixar, wisten vervolgen als Monsters University, Finding Dory en Cars 3 te vermaken, maar niet te verbazen. Ook The Good Dinosaur viel wat tegen. In vergelijking wist Disney de afgelopen jaren met Big Hero 6, Frozen, Vaiana en Zootropolis hit na hit te scoren. Pixar heeft dus wat te bewijzen. Lukt dat met hun nieuwste film, Coco?

Miguel is de jongste van een gezin van schoenmakers en woont in Santa Cecilia, Mexico. Vanwege de familiegeschiedenis is muziek ten strengste verboden, maar stiekem droomt Miguel ervan om te zingen en gitaar te spelen. Hij is groot fan van muzikant De la Cruz en heeft een geheim kamertje waar hij oefent en films met één van de meest succesvolle muzikanten ooit kijkt. Hij besluit, ondanks dat het verboden is, mee te doen aan muziekcompetitie. Het enige probleem is dat hij geen gitaar heeft. Wanneer hij besluit er eentje uit de graftombe van De La Cruz te halen gebeurt er iets vreemds. Het is Día de Muertos (de dag van de doden) en hij komt in de wereld van de doden terecht. De enige manier waarop hij kan terug kan gaan is door de zegen van z’n dode familie te krijgen om terug te gaan. Die doen dit alleen als hij nooit meer muziek zal spelen. Hij besluit een andere oplossing te zoeken en heeft slechts één nacht om dat te doen. Lukt het niet dan zal hij altijd in het land van de doden blijven.

 Pixar doet hier wat het meer zou moeten doen: Originele verhalen naar het grote doek brengen. Coco zet een nieuwe wereld neer en brengt deze met verve tot leven. Ondanks het feit dat de dood een grote rol speelt, wordt dat op een hele mooie manier neergezet waardoor het ook voor kinderen nooit eng wordt (een grote vliegende panter is misschien het enige). Het legt de Mexicaanse traditie van de dag van de doden goed uit en laat zien hoe belangrijk familiebanden zijn, zelfs als leden van je familie zijn overleden. Het is dan nog steeds belangrijk om ze te eren en niet te vergeten. Uiteraard gebeurt dat met de nodige humor, maar ook hier slaagt Pixar er weer in de emotionele momenten zo te brengen dat je van ijs moet zijn om die niet te voelen. Dat het er visueel allemaal indrukwekkend uitziet, met veel kleur en oog voor detail hoef je bij deze studio eigenlijk niet meer eens te noemen. Pixar kan het gelukkig allemaal nog steeds en heeft met Coco één van de beste films van het jaar gemaakt.