Wanneer je de naam Ferrari noemt zijn de associaties met dure rode auto’s, snelheid en Italië snel gemaakt. Het is een merk dat, dankzij Enzo Ferrari en z’n succes in de autosport, bijna door iedereen herkend wordt en een bepaalde status met zich meebrengt. De documentaire Ferrari: Race to Immortality kijkt naar een belangrijke periode voor het Formule 1 team Scuderia Ferrari, de jaren ’50. Eén van de gevaarlijkste periodes in de autosport.
Helaas dekt de titel in dit geval de lading niet. Alhoewel het hier allemaal om coureurs in Ferrari’s gaat, wordt er zo goed als geen aandacht besteed aan Ferrari zelf (hoe hij uiteindelijk zover wist te komen) en is de focus vooral op Peter Collins, Mike Hawthorn en het laten zien van de vele (dodelijke) ongelukken die plaatsvonden. Je komt meer te weten over de twee mannen (die voor het gevoel bijna toevallig beide voor Ferrari werkten) dan over het team Ferrari en de auto’s. De boodschap dat het toen gevaarlijk was wist 1: Life on the Limit beter te presenteren en er zijn betere documentaires over Formule 1 beschikbaar. Kort gezegd: Een Ferrari documentaire waarin eigenlijk maar weinig Ferrari passie te vinden is en er meer wordt gekeken naar de tijd dat Collins en Hawthorn deel uitmaakten van het team.
Grappig. Ik heb mijn recensie vandaag ook geplaatst. 🙂
Ik ben het deze keer niet helemaal met je eens hoewel er inderdaad niet gekeken wordt naar Ferrari als renstal. Des te meer naar Enzo Ferrari zelf en hoe hij eigenlijk het leven van zijn coureurs riskeerde (als je het zo mag noemen) om succes te behalen. Ik vond dat dit wel duidelijk naar voren kwam en daarom ben ik ook wel wat enthousiaster.
Enzo Ferrari werd heel af en toe genoemd, maar het gaf (naast het feit dat hij z’n coureurs pushte om de beste te zijn op misschien een wel heel harde manier) verder geen inzicht in hem als persoon en hoe hij uiteindelijk zover kwam. De focus lag simpelweg ergens anders, namelijk Peter Collins en Mike Hawthorn.