Star Wars: The Last Jedi (2017) – Recensie

Toen Star Wars: The Force Awakens werd aangekondigd waren de fans gespannen. De tweede trilogie van Episode I tot en met III stelde velen teleur. Was het nog wel nodig om weer nieuwe films te maken? Was het wel mogelijk om films van hetzelfde nivo te maken als de originele films? Die druk voelde ook J.J.Abrams, die besloot om niet teveel risico te nemen door aan de ene kant veel elementen van A New Hope en fan favorieten als Han Solo/Leia te gebruiken en anderzijds nieuwe karakters als Rey, Finn en Poe neer te zetten.

Het was die mix die er voor zorgde dat de meesten de film omarmden en benieuwd waren naar antwoorden op de vragen die The Force Awakens stelde. Wie zijn Rey’s ouders, wat is het verhaal achter Kylo Ren en wat kan Luke doen om de rebellen te helpen? Het zijn stuk voor stuk vragen die The Last Jedi probeert te beantwoorden.

Regisseur Rian Johnson (die hiervoor verantwoordelijk was voor bijvoorbeeld Looper en The Brothers Bloom) zet het verhaal dat we in het vorige deel zagen verder voort en heeft daarbij nogal wat ballen hoog te houden. Zo zien we hoe Rey, die Luke’s lightsaber naar hem toe heeft gebracht, haar zoektocht naar haar verleden voortzet en meer wil weten over haar krachten. De basis van de rebellen is niet langer veilig en bij hun ontsnapping worden ze gevolgd door The New Order, waarvoor ze een oplossing moeten vinden. Daar zijn diverse subplots aan gekoppeld voor respectievelijk Finn en Poe. Daarnaast probeert Kylo Ren zichzelf te bewijzen aan Snoke en te laten zien dat hij net zo is als Darth Vader.

 Dit is een film waarmee Johnson het onderwerp van de lichte en donkere kanten van “The Force” verder onderzoekt en laat zien dat de keuze voor een kant niet altijd een makkelijke is en misschien ook niet definitief hoeft te zijn. Hij slaagt er in om een karakter als Luke meer diepgang te geven, maar ook de band tussen Rey en Kylo verder te onderzoeken op een manier die nieuw is binnen het Star Wars universum. Ondanks alle verhaallijnen blijft de film goed te volgen en wordt je naast de persoonlijke momenten natuurlijk ook als kijker getrakteerd op spectaculaire ruimtegevechten. Daarnaast is er ook ruimte voor humor, die over het algemeen goed werkt. Toch zijn er momenten die erg uit de toon vallen en bijna doen denken aan iets uit een Marvel film (aan het begin bijvoorbeeld wanneer Poe een grap uithaalt met General Hux).

Desondanks is The Last Jedi weer een geslaagde Star Wars film die ook op visueel vlak op diverse momenten enorm veel indruk maakt. Te denken valt aan de zaal waarin Snoke zit, met z’n dieprode achtergrond en idem bewakers of aan de finale van de film waarin het wit en rood van een zoutplaneet zorgen voor opvallende beelden. De film is misschien de middelste film in een trilogie, maar toch overheerst nergens het gevoel dat het titel is die alles neer moet zetten voor een derde film. Er worden vragen beantwoord, karakters zijn in gevaar en er is veel conflict. Johnson laat zien waarom hij de regisseur is bij wie de volgende trilogie in goede handen is.