Hoe kan je als filmmaker dromen in beeld brengen? Natuurlijk zijn er de nachtmerrie scènes waar je laat zien dat de persoon wakker schrikt, maar hoe vang je dat zeer surrealistische gevoel van een droom? Christopher Nolan liet in Inception al zijn visie over dromen zien. Nu waren er in die film een aantal goede effecten (zoals de stad die zichzelf opvouwt en de actie in het hotel), maar ondanks deze effecten waren de dromen zelf redelijk normaal. Paprika doet dit alles behalve normaal en laat zien hoe fantastisch/eng dromen kunnen zijn en doet dat voor mijn gevoel beter dan Inception.
Het verhaal vertoont wat overeenkomsten met Inception, maar het verhaal is wel anders. Een groot bedrijf heeft een apparaat ontwikkeld dat een persoon op kan doen, waarna een andere persoon in de dromen van die persoon kan verschijnen. Het prototype wordt op meerdere mensen getest, onder andere om te proberen psychologische problemen op te lossen. Eén van de onderzoekers verschijnt als het meisje Paprika in de dromen en één van haar “patiënten” is een politieagent.
Wanneer het apparaat verdwijnt en er na verloop van tijd een aantal testsubjecten zich ook zonder het apparaat zeer vreemd gedragen omdat ze de werkelijkheid niet meer van droom kunnen onderscheiden (wat we ook in Inception zien) wordt het steeds belangrijker het apparaat te vinden. Als kijker wordt je in deze zoektocht door dromen en werkelijkheid meegenomen. Het is een wilde rit.
De animatie in deze film is verbluffend. Er zijn scènes met zoveel detail, dat je je bijna niet kan voorstellen hoeveel tijd zoiets moet hebben gekost om te animeren. De animatie is eigenlijk al genoeg reden om deze film te zien, maar het verhaal is net zo goed.
De film is geregisseerd door Satoshi Kon, die ook Tokyo Godfathers (die ik destijds een 9 gegeven heb) op z’n naam heeft staan. Hou je van anime/science fiction/surrealistische films (doorhalen wat niet van toepassing is), dan raad ik aan Paprika zo snel mogelijk op de kop te tikken en je laten meevoeren door prachtige en soms bizarre droomwerelden. De film heeft op mij een grote indruk gemaakt.
Pingback: Mijn filmjaar: 2010 « Filmkijker