Het milieu blijft een “hot topic” en dat komt natuurlijk ook terug in films. Naarmate de wereld steeds voller wordt, temperaturen stijgen en we nog eigenlijk te weinig doen is de vraag hoe je dat moet oplossen. In Downsizing wordt een geniale oplossing hiervoor verzonnen: Mensen verkleinen tot de grootte van een vinger. In vier jaar tijd zal een gemeente van zulke kleine mensen net zoveel afval produceren als een normaal gezin in ongeveer een week of twee. Kleine mensen verbruiken minder energie, hebben minder eten nodig en dat lijkt natuurlijk een prachtige manier om het milieu te verbeteren. Regisseur Alexander Payne (Nebraska, The Descendants, Sideways) gebruikt dat als uitgangspunt voor Downsizing.
Paul Safranak (Matt Damon) en z’n vrouw Audrey (Kristen Wiig) zijn een normaal koppel. Ze werken hard, maar wonen eigenlijk niet in hun droomhuis en zien dat niet zo snel anders worden. Wanneer ze met wat oud-klasgenoten praten over zich te laten verkleinen, besluiten ze te gaan kijken. Voor verkleinde mensen zijn er speciale steden, met (in verhouding) enorme huizen. De Safranaks kunnen met hun gespaarde geld als koningen leven, omdat je geld veel meer waard is. Na veel wikken en wegen besluiten ze de procedure te ondergaan. Wanneer Paul eenmaal in z’n nieuwe huis woont, is het niet allemaal hoe hij het had voorgesteld. Toch ontmoet hij een aantal interessante personen die hem andere kanten van het leven laten zien.
Downsizing begint goed en weet op overtuigende wijze het concept van verkleinen van mensen neer te zetten. Hier en daar is er kritiek op dit proces (want wat is nu precies de bijdrage aan het financieel systeem van verkleinde mensen, zouden ze nog wel mogen stemmen?) en initieel zie je ook bij de Safranaks de twijfel. Dat gedeelte van de film ben je benieuwd waar dit allemaal toe zal leiden. Er zijn zoveel kanten waar je met dit concept op kunt gaan. Wat zijn de bedreigingen (zowel fysiek als qua regelgeving)? Is de methode wel helemaal veilig? Welke conflicten ontstaan? Zijn de rechten anders? Helaas kiest Payne hier niet voor. Je hoort af en toe kort een gesprek waarin iets wordt genoemd (bijvoorbeeld van een regime dat hun tegenstanders verkleint), maar that’s it. En dat is het grootste probleem, dat er een gebrek aan conflict is. Het gaat meer over zelfontdekking van Paul en dat maakt het een tegenvallende film, die te weinig met z’n potentie doet. Zodra je als kijker in de “kleine wereld” bent zie je amper meer iets uit de “normale” wereld en wordt daarmee juist het bijzondere weggegooid. Downsizing is niet slecht, maar had zoveel meer in z’n mars kunnen hebben. En dat is heel erg jammer. Stel je voor wat een show als Black Mirror er mee zou kunnen doen.
Ik weet dat je geen trailers kijkt maar bij die van deze film vroeg ik mij af wat het plot was als ze eenmaal verkleind waren. Ik hoef dus nergens op te hopen?
Dat is een goede vraag waar ik zelfs na het zien van de film geen goed antwoord kan geven 😉
Ik weet nog niet wat voor cijfer ik deze film ga geven, maar ik weet wel dat het net als bij jou geen hoog cijfer zal worden. Ik had én compleet andere verwachtingen én ik heb gewoonweg niet genoten van de film.
Ja, dat kan ik wel begrijpen. Matt Damon’s karakter is eigenlijk ook niet echt interessant omdat er nooit iets echt in hem loskomt of echt verandert door wat hem allemaal overkomt.