Het hebben van een mening die afwijkt van wat op het moment wordt gezien als de consensus kan gevaarlijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan Copernicus, die zijn theorie dat de aarde niet het middelpunt van het heelal was, pas liet publiceren toen hij op z’n sterfbed lag. De uitgever dekte zichzelf zelfs in door te stellen dat de inhoud gebaseerd was op wiskunde en niet de realiteit. Nog steeds worstelen we als maatschappij met afwijkende mening. Documentairemaker Marijn Poels ondervond dat zelf ook na het uitbrengen van zijn film The Uncertainty Has Settled, waarin hij kritische vragen stelde over het huidige idee van klimaatverandering. Hij belichtte andere denkbeelden die je als kijker aan het denken zette en je de kans gaf er je eigen mening over te vormen. Toch werd hij aangevallen omdat hij een podium bood voor een ander geluid.
Met Paradogma wil hij een licht schijnen op de huidige manier van beeldvorming in bv. de media en het gebrek aan discussie. In een wereld waarin iedereen binnen een paar seconden z’n ongenoegen kan laten blijken over alles, lijkt het alleen nog maar te gaan om gehoord te worden zonder te luisteren naar een ander. Zijn publieke omroepen nog wel onafhankelijk en belichten ze het nieuws op een evenwichtige manier, wat is de relatie tussen emoties en onderbouwing en wat zouden we kunnen moeten doen om mogelijke problemen op te lossen? Is er nog wel sprake van vrijheid van meningsuiting wanneer zelfs stand up comedians moeten oppassen wat ze zeggen? Door middel van diverse interviews probeert Poels antwoorden op die vragen te vinden.
Het is een zeer relevant onderwerp en de mensen die hij spreekt zijn in staat om de vinger op de zere plek te liggen en soms ook met een mogelijke oplossing te komen om de maatschappij beter te maken. Zo vertelt een overlevende van de aanslag van Breivik hoe hij juist contact heeft opgenomen met nazi- en moslimgroepen om met ze in gesprek te gaan en te begrijpen welke emoties er leven en waar dat uit voort komt. Een interview met Dirk Müller, een effectenhandelaar die verweten wordt complottheorieën te verspreiden en die het ook hier er over heeft, voelt misschien iets te lang aan, maar door deze mensen te spreken zorgt Poels er zelf ook voor dat de kijker in ieder geval weet wat die persoon bezig houdt. Paradogma maakt duidelijk dat we weer zouden moeten leren wat discussiëren is. Dat het er niet om gaat wie het hardste schreeuwt, maar juist wie het beste luistert en daar iets mee doet. Dat punt lijken we echter nog niet te hebben bereikt en daarmee missen we misschien wel een Copernicus van deze tijd.
