Het kijken van een film waarin Nicholas Cage speelt is al jaren een gok. Alhoewel hij aan het begin van z’n carrière nog een bewuste keuze leek te maken voor de rollen die hij speelde, lijkt die tijd allang voorbij te zijn. Daardoor heeft hij in een hoop slechte films gespeeld, waarbij je soms dan wel de stille hoop hebt dat je hem “full Cage” ziet gaan (compleet overdreven acteren). Er zijn verzamelingen van YouTube video’s te vinden die zulke momenten vieren. Tegenover elke Joe of The Trust zijn minstens vijf slechte films te plaatsen. Rond Mandy was er een aardig buzz, is deze terecht?
Red Miller (Nicholas Cage) woont samen met z’n vriendin Mandy Bloom (Andrea Riseborough) op een afgelegen plek in de bossen. Ze hebben alle tijd voor elkaar en Mandy leest graag boeken en maakt daarnaast schilderijen. Hun leven wordt echter heftig verstoord door een religieuze groep. Red heeft daardoor nog maar één doel in z’n leven, wraak.
Mandy is een film die opvalt doordat het geen traditionele vorm van vertellen heeft. Het draait hier niet om het verhaal, maar meer om de sfeer. Een sfeer die dromerig is, maar wel een droom die op elk moment om kan slaan naar een nachtmerrie. Met keiharde en bloederige momenten zal niet iedereen de beelden aankunnen en door het ontbreken van een traditionele vorm van vertellen is het moeilijk om deze film blind aan te raden. Vooral wanneer je open staat voor iets anders, vreemd in dit geval, dan is Mandy een intense beleving die visueel en auditief indruk maakt. Cage houdt zich voor zijn doen in en speelt daarmee een erg goede rol. Een titel die in je hoofd zal blijven spoken.
