Listen, here’s the thing. If you can’t spot the sucker in your first half hour at the table, then you ARE the sucker.
Soms zijn er van die films die je na het zien het liefste weer vergeet omdat ze zo slecht zijn, maar er zijn ook goede films die je het liefste weer vergeet zodat ze je nog een keer voor de eerste keer kan ervaren. Dat is zeker het geval voor bijvoorbeeld de films uit m’n top 100, maar er zijn ook films die daarbuiten vallen waarbij dat ook zo is. Rounders is daar een voorbeeld van en aangezien die een film is die ik zeker 15 jaar of langer niet meer gezien had, was er behalve het feit dat Matt Damon er in speelt en het bizarre Russische accent van John Malkovich eigenlijk niets blijven hangen. Een mooi moment dus om deze pokerfilm weer eens opnieuw te bekijken om er achter te komen of ik er nog steeds met zoveel plezier naar kijk als toen hij net uit was.
Alhoewel Matt Damon al acteerde sinds z’n achttiende, zou het nog bijna tien jaar duren voordat hij doorbrak met Good Will Hunting (dat hij samen met Ben Affleck schreef) in 1997. Dit is na z’n relatief kleine rol in Saving Private Ryan, z’n eerste hoofdrol na die film. Hier zet hij met z’n rol als Mike McDermott een karakter neer dat sympathiek is en probeert alles onder controle te houden, maar waarbij hij vanwege z’n verantwoordelijkheidsgevoel en sterke vriendschap met Worm (Edward Norton), langzaam maar zeker alles kwijt begint te raken. Mike wordt meteen al aan het begin neergezet als underdog, doordat z’n dromen uiteenspatten. Dat maakt het een personage die je wilt aanmoedigen, waarvoor je duimt en hoopt dat hij anderen te slim af zal zijn om uiteindelijk z’n dromen te verwezenlijken. Edward Norton is heerlijk in z’n rol als Worm. Vanaf het moment dat hij uit de gevangenis komt en begint te gokken, is het duidelijk dat hij alle regels aan z’n laars lapt. Je hebt meteen een diepgewortelde hekel aan ‘m en weet dat wanneer hij verschijnt zaken mis zullen gaan.
En dan heb je nog John Malkovich als Teddy KGB. In een interview met Matt Damon vertelde hij dat het destijds bijzonder was dat Malkovich ja zei tegen deze rol. Toen Malkovich bij de eerste take een overdreven accent deed, klapte heel de crew tot Damon’s verbazing. Malkovich maakte hem daarmee duidelijk dat het gevaarlijk kan zijn dat wanneer je als acteur groot wordt en anderen niet meer eerlijk tegen je zullen zijn. Toch is zijn accent nog steeds erg opvallend en memorabel, maar ik hou toch m’n bedenkingen of dat om de juiste reden is. Los daarvan is hij echter een genot om naar te kijken, zoals bijvoorbeeld de manier waarop hij z’n Oreo’s uit elkaar haalt en er naar luistert.
Waar regisseur John Dahl goed in slaagt is om het wereldje waarin deze personages zich begeven overtuigend neer te zetten. Je krijgt een duidelijk gevoel van vriendschap/kameraadschap tussen de diverse spelers. Of het nu John Turturro’s Joey Knish is die het beste voor heeft met Mike en hem waarschuwt als hij ziet wat Worm doet of een scène in een casino waarin een aantal bekende spelers het zo slim spelen dat nietsvermoedende toeristen met gemak hun geld kwijt raken. Daarnaast probeert Rounders het spel zelf ook niet te versimpelen. Als je niets van poker afweet zal veel van de terminologie overkomen als een buitenaardse taal, maar desondanks voel je de spanning en begrijp dankzij het acteerwerk wat er gaande is. Het zien van deze film voelde weer aan alsof het voor de eerste keer was en ik heb er weer net zo van kunnen genieten.
