Mary Poppins Returns (2018) – Recensie

Niets is zo magisch als een film op het grote doek te zien. Door de omvang en het geluid is het een omgeving waarin je even alles om je heen vergeet en als het ware het beeld wordt ingezogen. Voor de speelduur van de film bevindt je je op een plek waar alles mogelijk is. Het leek me dan ook een goed idee om Mary Poppins Returns juist daar te zien, want de originele Mary Poppins was pure magie. Het heerlijke spel van Julie Andrews, de muzieknummers van de Sherman broers die nog lang in je hoofd bleven rondzingen en natuurlijk de fantastische werelden waar de nanny de kinderen naar mee toe nam. Het was dan ook jammer dat ik na iets meer dan twee uur, toen de aftiteling verscheen, voor geen seconde m’n stoel had verlaten, regelmatig op m’n horloge had gekeken of het al afgelopen was en me afvroeg waarom deze Mary Poppins film niet werkt.

Mary Poppins is een geliefd karakter en aangezien alles mogelijk is, zou ze dus als nanny bij elk mogelijk gezin in de wereld (en zoals deze film laat zien, op elk moment in tijd) kunnen helpen. Toch kiest Disney ervoor om haar terug te laten keren naar het gezin uit de eerste film. De twee kinderen van toen, Michael en Jane zijn nu volwassen. Michael heeft drie kinderen (en hun moeder is overleden, want het is een Disney film), maar krijgt het huishouden niet op orde en staat op het punt het huis van z’n ouders te verliezen. Mary Poppins (Emily Blunt) to the rescue! En Bert de schoorsteenveger is hier vervangen door Jack (Lin-Manuel Miranda), die de lichten aansteekt in Londen. Door de setting eigenlijk niet te veranderen zet de film zich meteen op voor vergelijkingen met het origineel en dat is in dit geval niet positief.

Allereerst is er Emily Blunt, die in principe prima acteert, maar de magie van Julie Andrews niet heeft. Toen Julie Andrews streng tegen de kinderen was voelde dat nog steeds warm aan en die warmte of die knipoog krijgt Blunt niet voor elkaar. Dan is er de muziek, die simpelweg geen indruk maakt en waarvan er geen nummer echt aanstekelijk is. En wanneer dit soort basiselementen al niet goed aanvoelen, dan ga je ook andere details opvallen. Zo is er een moment waarop Jack de kinderen en Mary Poppins meeneemt op z’n fiets (met een ladder dwars op de achterkant waar ze op zitten) en je duidelijk ziet dat de standaarden om dit in balans te houden weg zijn gehaald met wat CGI-magic. De fiets gaat regelmatig als een wipwap heen en weer en wanneer Jack ‘m midden op straat neerzet, zonder standaard, blijft hij simpelweg rechtop staan.

Deze film bevat net als het origineel ook een geanimeerd gedeelte, waarin zelfs de pinguïns terugkeren, maar de animatiestijl bezat niet de charme die ik had gehoopt. Wanneer er voor was gekozen om Mary Poppins ergens anders heen te brengen en andere elementen te gebruiken had het voor mij misschien een stuk beter gewerkt, maar deze versie steunt helaas te veel op z’n voorganger en kan daardoor niet op eigen been staan en mist daardoor de magie die zo belangrijk is. Een zware teleurstelling dus.