Afgelopen weekend was het weer tijd voor de 20e editie van het PAC (Pathé Alternative Cinema) festival. Een kans om vijf films te zien voordat ze uiteindelijk (in een beperkt aantal bioscopen) te zien zijn. Nadat de 19e editie teleurstelde, zag de lineup er deze keer meer solide uit. De dag begon met de nieuwe film met Melissa McCarthy, die in een aantal top 10 lijstjes van Amerikaanse critici voorkwam.
Lee Israel (McCarthy) is een schrijfster die in het verleden een bestseller had, maar inmiddels niet in staat is om mensen geïnteresseerd te krijgen in haar werk. Dat komt grotendeels doordat ze niet goed in staat is om sociaal te zijn en geen blad voor de mond neemt. Daarnaast schrijft ze vooral biografieën, waardoor haar persoonlijkheid niet naar boven komt. Wanneer ze haar baan verliest en het niet lukt om een voorschot voor een nieuwe boek te krijgen, besluit ze op een andere manier geld te verdienen, namelijk door brieven van bekende personen te vervalsen en deze aan diverse boekenwinkels te verkopen. Het blijkt lucratief te zijn, maar ook potentieel gevaarlijk als iemand door haar verhaal heen zou prikken.
Can You Ever Forgive Me begint met de woorden “gebaseerd op een waargebeurd verhaal”, iets waardoor ik altijd meteen voorzichtig ben, maar dat bleek hier niet nodig te zijn. Melissa McCarthy laat hier zien dat ze meer is dan alleen een actrice die goed is in komedies en zet hier misschien wel één van de beste rollen van haar carrière neer. Een karakter waar je in het echte leven niets mee te maken zou willen hebben, maar die desondanks overtuigend wordt neergezet, zonder karikaturaal over te komen. Een vrouw die moet overleven en met moeite anderen in vertrouwen moet nemen om dat te doen. Richard E. Grant speelt collega schrijver Jack Hock en doet dat met zoveel flair dat het een genot is om naar te kijken. Een titel die niet flashy is, maar die met een onderhoudend verhaal en ijzersterke acteerprestaties een goede opener was van het festival.
Pingback: Vraag van de week: Wat stoort je het meest bij de grote bioscopen? | De Filmkijker
Op papier had ik hier eigenlijk de minste verwachtingen van maar de veronderstelling dat dit om de zoveelste stoffige biopic zou gaan kon na 5 min alweer het raam uit. McCarthy is indrukwekkend als de aan lager wal geraakte Lee Israel en ik heb genoten van haar onaangepaste gedrag. Nog meer genoten heb ik van de chemistry tussen McCarthy en Richard E. Grant; ik begrijp heel erg goed waarom beide acteurs genomineerd zijn voor een golden globe. Dat zal met de Oscars zeer waarschijnlijk niet anders zijn.
Ik had al veel positieve verhalen gehoord, dus was erg benieuwd. Ze is inderdaad indrukwekkend hier en die chemie is inderdaad tof. Ben wel benieuwd of ze mogelijk iets winnen.