Het is fantastisch als je in staat bent om je dromen te realiseren, maar die dromen kunnen soms op weg daarnaar toe transformeren in nachtmerries. Diverse regisseurs hebben dat aan den lijve ondervonden. Werner Herzog kwam er bij het maken van Fitzcarraldo niet alleen achter dat een echte oorlog impact kan hebben op het maken van je film, maar dat het met de hand trekken van een enorm schip over een heuvel in realiteit verschrikkelijk moeilijk is. Allemaal prachtig te zien in de documentaire Burden of Dreams. Ook Francis Ford Coppola ging door een persoonlijke hel bij het maken Apocalypse Now (Hearts of Darkness) en over het maken van de film over Don Quixote van Terry Gilliam was er Lost in La Mancha. Lang werd z’n film beschouwd als “één van de grote films die nooit gemaakt is” omdat hij steeds weer tegen problemen aanliep. Hij bleef echter proberen deze film te maken en toen hij The Man Who Killed Don Quixote had gemaakt en wilde uitbrengen kwamen er rechtszaken om deze te stoppen. Het duurde 29 jaar, maar Gilliam wist eindelijk z’n droom te realiseren. Was het het wachten waard?
Toby Grisoni (Adam Driver) is een regisseur die bezig is met het maken van een film over Don Quixote. De productie ondervindt problemen en Toby realiseert zich dat hij vlakbij de plek is waar hij als student een film maakte over Don Quixote. Hij besluit er heen te reizen om te zien of hij nog mensen van toen kan spreken. Wanneer hij ze ontmoet lijkt de man die de rol destijds speelde te geloven dat hij echt Don Quixote is. Het duurt niet lang voordat de grens tussen realiteit en dromen voor Toby lijken te vervagen.
Terry Gilliam is altijd in staat geweest om werelden neer te zetten die anders zijn (Brazil, Time Bandits) en dat doet hij ook hier. Als kijker wordt je meegenomen in droomwereld waar je net zoals gedesorienteerd bent als Toby. Dat levert zo af en toe interessante momenten op, die er ook visueel goed uit zien. Toch voelt de film als geheel warrig aan en is de speelduur ook iets te lang. Met de lange historie achter het gemaakt krijgen van deze film, vroeg ik mezelf geregeld af in hoeverre deze film hetzelfde is als toen Gilliam ‘m oorspronkelijk voor ogen had. Als je op de site van Rolling Stone de hele geschiedenis naleest, heeft deze film heel wat veranderingen ondergaan. Raak je, wanneer je iets zo lang bij je houdt en je er zo op focust, een oog voor het gehele plaatje kwijt? Dat is mogelijk, maar in het geval van The Man Who Killed Don Quixote heeft Gilliam z’n droom eindelijk weten te realiseren en dat is knap, ook al is het misschien niet het meesterwerk waar zo velen op hadden gehoopt.
