Alhoewel er elke week een lading aan nieuwe content op Netflix verschijnt, neem ik over het algemeen de tijd om wat m’n interesse heeft te kijken. Ik voeg het wanneer het wordt aangekondigd al aan m’n lijst toe en kijk het vaak pas een aantal weken nadat het is uitgekomen. Vorige week was echter zo’n week waarin ik niet kon wachten tot de releases van Triple Frontier (recensie volgt nog), seizoen 2 van The OA en deze serie, Love, Death & Robots. Met Tim Miller (regisseur van onder andere Deadpool) en David Fincher als executive producers en een science fiction inslag, was ik erg benieuwd. De trailer had ik niet gezien en ik was dan ook totaal niet voorbereid op wat er over me heen zou komen, maar ik kon er geen genoeg van krijgen.
Het is een serie die zich maar moeilijk in één zin laat beschrijven. Het bestaat uit 18 losstaande korte geanimeerde films van verschillende lengtes (ongeveer tussen de acht en twintig minuten) die ieder een andere animatiestijl, onderwerp en gevoel hebben. Ondanks dat het animatie is, is het geen serie die geschikt is voor jonge kijkers. Er zit extreem veel geweld, naakt en andere heftige zaken in waar je kinderen niet aan bloot wilt stellen. Misschien is het nog wel het beste te vergelijken met een serie als Black Mirror, omdat de verhalen soms een donkere twist hebben aan het einde.
De variatie is enorm en zware, donkere afleveringen worden af en toe afgewisseld door humoristische. Vorig jaar was menig recensent (waaronder ikzelf) ondersteboven van wat Spider-Man: Into the Spiderverse deed, omdat het zo anders was dan wat er verder qua animatie in de bioscopen draaide. Love, Death & Robots laat echter zien hoe breed animatie is en waar je als bioscoopbezoeker normaal niet aan bloot wordt gesteld. Er zitten hier een aantal shorts tussen die visueel enorm indrukwekkend zijn. Dat betekent echter niet dat de “uncanny valley” al verdwenen is. Bij de shorts die gaan voor zo realistisch mogelijke beelden, missen de meeste karakters nog steeds het levende gevoel in hun ogen, maar maken de verhalen heel veel goed.
De kwaliteit van de serie is hoog, waarbij er uiteraard altijd afleveringen zijn die meer aanspreken dan andere. M’n persoonlijke favorieten zijn:
– Three Robots, waarin drie verschillende robots de toerist uithangen in een post apocalyptische stad
– When the yoghurt took over, die het concept van die titel geloofwaardig maakt
– Beyond the Aquila Rift, vanwege het concept en waarbij een aantal menselijke karakters wel heel erg dicht tegen realistisch aan zitten
– Zima Blue, over een kunstenaar en wat hem drijft om z’n blauwe vlakken te maken
– The Witness, vanwege z’n visuele stijl
– Alternate Histories, een app die een aantal bizarre, alternatieve historische scenario’s doorloopt
Als je open staat voor een andere visuele ervaring en tegen geweld kan, dan is dit een Netflix-serie die het kijken meer dan waard is. Vanwege de korte lengte van elke “aflevering” en de losse verhalen duurt het nooit lang voordat je ergens anders in wordt gedompeld, mocht er eentje zijn die niet in de smaak valt. Ik kon zelf niet stoppen met kijken.
Op basis van jouw recensie maar eens voor gaan zitten en heb nu inmiddels 5 afleveringen gezien en ik vond ze…. FANTASTISCH! Vooral de eerste drie, met Three Robots als hoogtepunt, vond ik bijzonder indrukwekkend. Dit weekend snel verder met de rest van deze serie.
Ja, Three Robots is fantastisch. Netflix experimenteert trouwens bij deze serie met de volgorde waarin ze afleveringen tonen. Het kan dus zijn dat de eerste drie afleveringen die je hebt gezien anders zijn dan de eerste drie die ik zag.