Het leuke aan Netflix is dat er wekelijks enorm veel content bijkomt en je af en toe totaal geen idee hebt wat je van een bepaalde titel kan verwachten. Dat kan betekenen dat je prettig wordt verrast, maar ook dat je soms titels kijkt die misschien beter niet hadden kunnen worden gemaakt. Afgelopen vrijdag verscheen Rim of the World op de on demand service. Zelf had ik er nog niets over gelezen of gehoord, maar aangezien de film geregisseerd is door McG (die ook bijvoorbeeld, 3 Days to Kill, Charlie’s Angels: Full Throttle en Terminator Salvation op z’n naam heeft staan), waren m’n verwachtingen niet hoog, maar was ik wel benieuwd naar het concept. Ik heb altijd een zwak voor science fiction en tieners tegen aliens zag er op papier interessant uit.
Wanneer vier tieners naar een zomerkamp gaan, pakt dat niet helemaal uit zoals ze zich dat hadden voorgesteld. Midden in de natuur zijn ze plotseling getuige van een invasie door buitenaardse wezens. Ze zien hoe gevechtsvliegtuigen proberen de aarde te verdedigen en het duurt niet lang voordat ze zelf ook aangevallen worden. Ze krijgen van een neergestorte astronaut een usb-sleutel die ze naar een NASA faciliteit moeten brengen om de wereld te redden. Kan deze groep van vier heel verschillende jongeren hun doel bereiken?
Rim of the World is een film waarbij je je hersenen even uit zal moeten zetten als je er plezier aan wilt beleven. Het is alsof de scriptschrijvers een aantal sketches gepakt hebben, wat random social media verhalen, het idee van Super 8 en dat vervolgens aan elkaar hebben geplakt en hebben weten te verkopen. Het zomerkamp bevat vreemde stereotype personages, waarvan de humor nooit landt en de dialogen bevatten regelmatig bijna willekeurige dialogen (er is bijvoorbeeld een moment waarbij de tieners het hebben over Werner Herzog’s Grizzly Man). Daarnaast is het vreemd dat er een invasie is en de groep bijna de gehele film alleen maar oog in oog staat met één buitenaards wezen. Er is amper karakterontwikkeling en de achtergrondverhalen zijn minimaal of worden te laat in de film verteld om nog impact te hebben. En ondanks al die kritiek wordt de film nergens echt saai en weet het op een basisnivo te vermaken. Het is een beetje zoals “even een YouTube filmpje kijken” en je vervolgens realiseren dat je anderhalf uur naar allerlei random video’s hebt zitten kijken. Een film die moeilijk aan te raden is, maar die je misschien uit nieuwsgierigheid op zou kunnen zetten.
Ik heb vandaag gekeken en ik was best gecharmeerd. Je moet er inderdaad niet teveel bij nadenken. Inderdaad, ze krijgen maar te maken met 1 alien, de invasie vindt voornamelijk buiten zicht plaats. Ik vond de kids wel aandoenlijk. Niet echt diepgang maar wel grappig en een soort van chemie met elkaar. Zo’n groepje kids doet wel denken aan ‘stranger things’. Een goed ontvangen film, waarschijnlijk door de 80’s herkenbaarheid maar qua verhaal uiteindelijk ook maar mager.
Ondanks het beperkte verhaal werd ik wel meegesleept. Miya Cech vond ik leuk en ook het dunne liefdesverhaaltje met het jochie Alex is charmant.
Mooi dat je je er mee hebt kunnen vermaken. Zelf vond ik het ook geen straf om te kijken, maar het is wat mij betreft geen goede film te noemen.