Alhoewel ik nog niet al m’n recensies voor het vijfde seizoen van Black Mirror geschreven heb, trok ik voor mezelf wel de conclusie dat Charlie Brooker niet meer hetzelfde hoge niveau van eerdere seizoenen weet te halen. De donkere twist was er minder en elementen uit eerdere afleveringen werden weer gebruikt, zoals het plaatsen van een bewustzijn in een ander object. Bij de start van I Am Mother bedacht ik me meteen dat het concept dat deze Netflix-film als basis neemt erg goed bij Black Mirror zou kunnen passen.
De wereld is niet langer een veilige plek en in een leeg ondergronds complex zorgt een enkele robot er voor dat één van duizenden opgeslagen foetussen verder gaat met z’n ontwikkeling en uiteindelijk wordt geboren. Het is Daughter (Clara Rugaard), die door deze robot die ze Mother noemt wordt grootgebracht. Ze leert enorm veel en zou graag willen weten hoe het er buiten uit ziet, maar dat is te gevaarlijk vanwege de stoffen in de lucht. Als Daughter een tiener is, komt ze in contact met iemand van buiten. Het is een levensveranderende ontmoeting met grote gevolgen.
I Am Mother is een fijne science fiction film waarbij Clara Rugaard de film met haar rol weet te dragen. Ze is (samen met de robot, waarin ook een acteur zit) het grootste gedeelte van de film alleen, dus alles valt of staat met haar. Gelukkig zit dat dus goed en net zoals Saoirse Ronan in Hanna is haar karakter nieuwsgierig naar de echte wereld, ze wil meer zien dan waar ze over heeft gelezen. Het concept van een baby die opgevoed wordt door een robot zou ik graag terugzien in een Black Mirror aflevering, maar dan in een gewone maatschappij. Dat zou best interessante vragen naar boven kunnen brengen. I Am Mother is een sfeervolle titel, waar je je net zoals Daughter afvraagt wie je moet geloven. Spanning ten top.
