“Movies are the most powerful empathy machine in all the arts. When I go to a great movie I can live somebody else’s life for a while. I can walk in somebody else’s shoes. I can see what it feels like to be a member of a different gender, a different race, a different economic class, to live in a different time, to have a different belief.”
Het zijn de memorabele woorden van Roger Ebert die bij me opkwamen tijdens het kijken naar Gloria Bell. De film gaat over Gloria (Julianne Moore), een vrouw in de vijftig die op zoek is naar datgene wat we allemaal nodig hebben, een connectie met anderen. Haar kinderen zijn het huis uit en naast haar werk heeft ze weinig anders. Ze gaat daarom regelmatig uit om te dansen en ontmoet daar Arnold (John Turturro). Er is een vonk tussen de twee, maar of ze wel in elkaars leven passen is nog maar de vraag.
Gloria Bell is een film waarin Julianne Moore laat zien wat ze in huis heeft (als dat nog niet duidelijk mocht zijn). Ze zet haar karakter zo overtuigend neer en regisseur Sebastián Lelio neemt, in deze remake van z’n eigen film Gloria uit 2013, ook genoeg tijd om de “gewone” momenten van het dagelijks leven te laten zien. Denk aan de vervelende buren of momenten waarop je misschien niet helemaal lekker in je vel zet. Dat kunnen in filmvorm saaie momenten zijn, maar hier helpen ze alleen maar om van Gloria een volledig karakter te maken.
Het resulteert in een titel waarbij je je helemaal kunt voorstellen hoe iemand zich in deze fase van het leven kan voelen. Iemand die alleen is en waarvan je je realiseert dat jij dat ook zou kunnen zijn als bijvoorbeeld een relatie niet helemaal loopt als je zou hopen. Gloria Bell neemt de tijd om het verhaal te vertellen, inclusief de frustraties en de levenslessen die je daar uiteindelijk uit kan trekken. Dit is geen “flashy” film, maar eentje die duidelijk maakt wat die “empathy machine” inhoudt.
Julianne Moore is een frustrerende actrice voor mij. Een vakvrouw ongetwijfeld, maar soms staat ze zo dramatisch te acteren in films die dat totaal niet nodig hebben.
Heb zelf dat gevoel niet bij haar, maar soms zijn er van die acteurs waarbij je dat wel hebt. Ken het gevoel 🙂
Ik heb deze niet gezien, maar de echte ‘Gloria’ wel. Dat vond ik een heerlijke film, dus heb ook geen behoefte om deze remake te zien. Wat is dat toch met Amerikanen? Kunnen zij geen anderstalige films kijken? Jammer dat de regisseur er aan mee heeft gewerkt, want de echte ‘Gloria’ is zo puur en mooi dat ik mij haast niet kan voorstellen dat het beter is geworden.
Oh, de Amerikanen maken ook graag een remake van een anderstalige film. Meestal bakker ze er weinig van, maar de inzet is er wel.
Ja, het gebeurt heel vaak en snap dat inderdaad ook niet. Toch las ik wel dat deze film in vergelijking met het origineel z’n eigen draai heeft en ook op eigen benen staat. Maar kan zelf niet vergelijken, heb het origineel niet gezien.