Het perspectief dat we hebben, heeft een enorme invloed op hoe we de wereld zien. Dat kan op basis van denkbeelden zijn, maar ook op fysiek niveau. Als kind was ik altijd benieuwd hoe de bovenkant van een auto er uit zag (dat bleek toen ik groter was tegen te vallen), maar ook filmmakers maken gebruik van perspectief om de wereld anders te presenteren. Steven Spielberg plaatste in E.T. bijvoorbeeld de camera vaak op het niveau van de kinderen, zodat je hun belevingswereld werd ingetrokken. Maar ook Honey, I Shurnk the Kids of een Marvel-film als Ant-Man laten zien hoe anders je ervaring is als je alles ervaart als je net zo groot als een insect bent. Het perspectief in I Lost My Body kan terecht uniek worden genoemd, want er zijn maar weinig films die je laten zien wat je meemaakt als hand zonder lichaam.
Die hand wordt “wakker” in een laboratorium en heeft een doel. Een lange reis waarbij deze het moet opnemen tegen ongedierte en in een aantal gevaarlijke situaties tegenkomt. Het verhaal over deze hand wordt echter afgewisseld met het verhaal van Naoufel (Dev Patel), een jongen die tijdens z’n jeugd wees is geworden en in Parijs opgroeit, maar in een situatie waar hij geen aandacht of liefde ontvangt en hij geen connectie met de wereld heeft. Wanneer hij tijdens z’n werk als pizzabezorger door de intercom een lange tijd praat met Gabrielle (Alia Shawkat) voelt hij iets voor haar en probeert hij haar voor zich te winnen.
I Lost My Body is een film waarin het lot een belangrijk thema is. Staat alles in ons leven al vast en is het mogelijk door iets onverwachts te doen daar aan te ontsnappen? Regisseur Jérémy Clapin weet dat mooi in beeld te brengen, waarbij vliegen een belangrijke rol spelen. Je zou misschien verwachten dat het gedeelte dat gaat over de hand lachwekkend is, maar niets is minder waar. Je leeft met de gebeurtenissen mee en hoopt dat de hand z’n doel kan bereiken. Zijn perspectief is uniek, maar voelt enorm realistisch. Wat doe je wanneer een duif je van een gebouw probeert te gooien of wat doe je als ratten je op willen eten?
Het verlangen naar een connectie in beide verhalen wordt mooi in beeld gebracht. Dit is een animatiefilm zoals je er maar weinig zult zien. Het einde kan voor sommigen misschien onbevredigend zijn, maar het is een titel die na het zien nog even in je hoofd rond blijft spoken.
