Het zijn de mensen waar we het meest omgeven die ons het meest pijn kunnen doen. Een bekend gezegde die uiteraard logisch is. Je geeft jezelf in meerdere opzichten bloot aan een ander en als de relatie verslechterd, kan de kennis van je diepste geheimen tegen je worden gebruikt. Het is een risico dat je bewust neemt als je een relatie start en waarbij je de ander je volledige vertrouwen geeft. Als dat geschaad wordt dan kunnen de gevolgen moeilijk en pijnlijk zijn. Dat geldt ook voor de personages in de nieuwste film van Noah Baumbach, Marriage Story.
Charlie (Adam Driver) en Nicole (Scarlett Johansson) vormen samen een succesvol koppel. Hij regisseert toneelstukken in New York en zij inspireert hem en heeft haar carrière in Hollywood opgegeven om bij hem te zijn en in z’n producties te acteren. Alhoewel ze nog steeds enorm om elkaar geven, besluiten ze uit elkaar te gaan, maar omdat ze samen een zoon hebben, Henry, compliceert dat het geheel. Als Nicole dan ook nog tegen de afspraak in besluit een advocaat in te schakelen (gespeeld door Laura Dern) en een scheidingsszaak in Los Angeles begint, is dat voor beiden een uitdagende periode.
Alhoewel ik in het verleden diverse Baumbach films heb gezien (Greenberg, Frances Ha, The Squid and the Whale, While We’re Young, Mistress America) en ik moet toegeven dat hij sterk is in het vertellen van menselijke verhalen, wisten ze me nooit echt te pakken. Ik had onvoldoende klik met de karakters en dan sleept een film me simpelweg onvoldoende mee. Dat was echter anders bij deze titel. Een uiterst belangrijke factor daarbij is het feit dat zowel Johansson als Driver extreem goede acteerprestaties laten zien. De emoties spatten van het scherm en als kijker voel je je ook verwikkeld in hun situatie die alleen maar gecompliceerder wordt door de inmenging van advocaten. Het zijn twee mensen die het eigenlijk niet zo moeilijk willen maken en het samen op zouden kunnen lossen, maar tegelijkertijd ook zichzelf willen bewijzen. Naast het drama is er echter ook plek voor hier en daar wat humor, waarbij vooral kleine rollen van Ray Liotta en Alan Alda als advocaten resulteren in een aantal grappige momenten. Netflix pakt aan het einde van dit jaar uit met twee grote films (naast deze film ook The Irishman) en zorgt er met deze titel voor dat je als abonnee nog geen reden hebt om het op te zeggen.
Mijn echtgenote wil deze film zien, wat betekent dat het ook bij mij op het menu zal staan.
Grappig dat waar ik vroeger met plezier een Scarlett Johanson film kon kijken, het nu met enige tegenzin doe.
Waarom is dat nu met tegenzin? Bepaalde rollen van haar?
Hoop in ieder geval dat je desondanks van deze film weet te genieten 🙂