1917 (2019) – Recensie

Dat oorlog hel is, is natuurlijk niets nieuws. We zien het bijna dagelijks op het journaal en ook oorlogsfilms en series tonen de verschrikkingen. Of dat nu Vietnam of de tweede wereldoorlog is. De afgelopen jaren is ook de eerste wereldoorlog weer wat meer het onderwerp of een onderdeel van films. Zo speelde Wonder Woman zich gedeeltelijk in deze setting af en slaagde Peter Jackson er vorig jaar op indrukwekkende wijze in om de bestaande schokkerige zwart-wit beelden om te toveren tot een vloeiend, ingekleurd en ingesproken document over hoe het leven van de soldaten in de loopgravenoorlog er uit zag. En met 1917 brengt regisseur Sam Mendes de eerste wereldoorlog op een manier naar het grote doek zoals dat nog niet eerder gedaan is.

Twee Britse soldaten (gespeeld door Dean-Charles Chapman en George MacKay) krijgen een onmogelijke missie. Ze moeten door niemandsland naar de voorste linie zien te komen om een bericht te bezorgen dat de levens van vele soldaten kan redden. Een extreem gevaarlijke tocht door een landschap dat bezaaid ligt met prikkeldraad, gevallen soldaten en nog veel meer.

 1917 is geen film die je kijkt, maar die je beleeft. Als kijker ben je de onzichtbare derde soldaat die elke meter die de twee afleggen meeloopt. En dat is letterlijk, want de film is zo gefilmd dat het lijkt alsof het geheel zo goed als in één keer gefilmd is en dat maakt indruk. Niet alleen het idee dat alles goed moest gaan, maar ook de enorme sets, van loopgraven tot verwoest gebied vol met soldaten laten stuk voor stuk zien hoeveel liefde er aan het maken van deze titel is besteed. Maar niet alleen op technisch vlak is dit een kunststukje (de camera lijkt zich soms op onmogelijke plekken te bewegen), ook het verhaal en de acteerprestaties weten indruk te maken. Met 1917 begint het nieuwe filmdecennium sterk. Dit is een film die je niet mag missen en op het beste doek moet zien.