Elk jaar komt er een enorm aantal films uit. Veel zullen nooit veel aandacht krijgen en zal niemand zich meer herinneren. En zelfs als ze aandacht krijgen hoeft dit niet te betekenen dat ze ook daadwerkelijk memorabel zijn. Zelf zie ik af en toe in m’n statistieken van deze site titels van films die geen belletje meer doen rinkelen, terwijl ik er toch over heb geschreven. Pas bij het bekijken van de foto’s weet ik dan pas welke het was. Andersom gebeurt echter ook. Films die ook in een bepaalde jaar uit zijn gekomen, bijna of geen aandacht kregen, maar door de jaren heen toch een naam weten op te bouwen en waar je over blijft horen. Dat is het geval voor de Japanse zombiefilm One Cut of the Dead. Daar bleef ik maar positieve berichten over lezen. Na het kijken van de film is dat helemaal terecht, dit is voor de filmliefhebber genieten.
One Cut of the Dead is een film die je eigenlijk moet zien zonder er te veel vanaf te weten. Het gaat over een filmcrew die in een verlaten gebouw opnamen maken voor een low budget zombiefilm die in één shot gefilmd is. Tijdens het filmen komen ze echter in aanraking met echte zombies.
Alhoewel de film net iets langer dan anderhalf uur duurt, verschijnt de aftiteling al na een half uur. Het is dan echter dat het briljante van de film naar boven komt. De film gaat terug in de tijd, laat zien hoe de regisseur deze baan kreeg en hoe de voorbereidingen en het filmen plaatsvinden. Het geniale is dat je dan zaken vanuit een ander perspectief krijgt te zien en de kritiek die je zou kunnen geven (het soms onnatuurlijk pauzeren van de acteurs, de regisseur die plotseling in de camera praat etc.) op het eerste half uur helemaal teniet doet. Dit is geen simpele zombiefilm, maar een titel waar heel veel planning in heeft gezeten om dit zo overtuigend in beeld te brengen. Zelfs tijdens de aftiteling weet regisseur Shin’ichirô Ueda de kijker nog verder te verbazen. Dit is een film die ik met enorm veel plezier heb bekeken en dan ook sterk wil aanraden.
