Singin’ in the Rain (1952)

Singing in the Rain, een klassiek nummer uit een klassieke film die ik al vaak genoeg geneuried heb tijdens de regen, maar de film zelf had ik eigenlijk nooit gezien. Aangezien de film ook in de IMDB top 250 staat reden genoeg dus om ‘m eens te kijken. Singin’ in the rain speelt zich af aan het einde van de jaren twintig, toen Warner Bros met The Jazz Singer de eerste succesvolle film met geluid uitbracht. Andere studio’s konden natuurlijk niet achterblijven. Gene Kelly en Jean Hagen spelen Don Lockwood en Lina Lamont, twee acteurs die hun naam met stille films gemaakt hebben. De film waar ze aan werken wordt dan ook uitgekozen om voor hun studio de eerste film met geluid te worden.

Al snel wordt duidelijk dat het proces om zo’n film te maken heel anders is dan bij een stille film, wat in een hilarische test screening resulteert. De studio moet iets verzinnen en na een brainstorm sessie komen ze tot het idee er een musical van te maken. Daarbij moeten ze ook het probleem op zien te lossen van de zeer irritante stem van Lina Lamont.

Singin’ in the Rain is een musicalfilm, een genre waar ik niet zo snel naar kijk aangezien het helemaal niet mijn ding is (enige die ik goed vind is Moulin Rouge), maar ik was onder de indruk. Als je in mijn woordenboek “movie magic” zou opzoeken dan zou deze film er zeker bijstaan. De film is in alle opzichten een genot om te kijken.

Het verhaal is niet heel ingewikkeld en dient dan ook om de muzikale nummers aan elkaar te vertellen. Deze waren al geschreven voordat het script af was, waar je overigens niets van merkt aangezien elk nummer goed past.
De twee nummers die ik het beste vond zijn als eerste Make ’em Laugh waarin Donald O’Connor een ongeloofelijke performance neerzet. Het is een indrukwekkende dansscène met heel veel humor. De tweede is natuurlijk de klassieke scène waarin Gene Kelly in de regen danst, waarbij Kelly die dag last had van een hoge koorts, maar toch besloot de scène te doen. Je merkt er niets van en het is een plezier om het te kijken.

Naast de leuke muziek zijn er nog andere dingen die er voor zorgen dat de film een bepaalde magie heeft. De film is een Technicolor film en de kleuren spatten dan ook van het scherm dankzij de prachtige kostuums. Na het kijken van deze film zou je bijna langs een tandarts gaan, aangezien de hoeveelheid felle kleuren die gebruikt worden doen denken aan een snoepwinkel. De film wordt met een lach gebracht, waardoor het een perfecte film is in deze sombere regenachtige dagen.

Het mag duidelijk zijn dat ik heb genoten van deze film. Het leuke verhaal, prima dans/zang nummers en fantastische kleurgebruik maken het voor mij een klassieker die ik dan ook zeker aanraadt als je van musicals houdt of een film nodig hebt om je op te beuren.