Dick Johnson is Dead (2020) – Recensie

Aan het begin van de Netflix-documentaire zegt een goede vriend van voormalig psychiater Dick Johnson dat niets in films echt is, terwijl hij z’n vriend opgebaard ziet liggen in een kist. Ook al weet hij dat Dick op dat moment nog leeft en er alleen voor deze film in ligt, twijfelt hij toch aan de realiteit. Het is een bizar moment in een verhaal dat in z’n geheel af en toe surrealistisch aanvoelt. Documentaire maker Kirsten Johnson ziet namelijk hoe haar vader langzaam aan het aftakelen is. Hij begint dement te worden, belandt af en toe in gevaarlijke situaties en het wordt tijd om voor hem te zorgen. Hij kan niet langer alleen wonen en ze besluit ‘m mee te nemen naar New York, waar hij in haar appartement woont. Wat ze ook wil doen, is zijn dood op verschillende manieren in scène zetten, een manier om hem en haarzelf voor te bereiden op het moment dat het daadwerkelijk zal gebeuren. Een idee waar hij aan mee werkt en Dick Johnson is Dead is daar het resultaat van.

Alhoewel de dood een gegeven is, is het tegelijkertijd iets waar we maar weinig over nadenken of veel over praten. Als het gebeurt schokt het ons vaak toch en momenten met de overledene lijken altijd te weinig te zijn geweest. Doordat Johnson dit met haar vader doet, lijkt ze de directe confrontatie met haar gevoelens aan te willen gaan. En dat creëert misschien bij de kijker ook een dubbel gevoel. Gelukkig is de film niet enkel dat, maar toont het naast de aftakeling van Dick’s geheugen ook vele mooie momenten samen. Of dat nu een gesprek is over vroeger of Dick die een oude vlam weer ontmoet.

 Als kijker leer je Kirsten’s vader een beetje kennen en begin je steeds meer om hem te geven. Je ziet de zachtheid in z’n karakter, maar ook soms de angst omdat hij niet alles meer kan onthouden. Met de titel van deze documentaire ben je voorbereid op het ergste, maar weet je nooit wanneer dat moment zal komen, net zoals “in het echte leven”. Het maakt van Dick Johnson is Dead een achtbaan van emoties waar niet iedereen het even makkelijk mee zal hebben. En ook al is in films niet alles echt, de emoties die Kirsten Johnson hier creëert zijn dat wel.