De kracht van beelden om de opinie of een gevoel over een oorlog te beïnvloeden is groot. Zo heeft elke oorlog wel beelden waar mensen meteen aan denken. Zo zullen velen bij Vietnam denken aan de foto van de man die geëxecuteerd wordt door het leger of bij de oorlog in Irak aan de video van het beeld van Sadam dat werd neergehaald. Ze worden effectief gebruikt en daarbij wordt het geheel soms mooier getoond/verteld dan het daadwerkelijk is.
Flags of Our Fathers focust zich op de foto van een aantal Amerikanen die de Amerikaanse vlag op het eiland Iwo Jima neerzetten. Een foto die vervolgens werd gebruikt om het Amerikaanse volk hoop te geven, maar ook om als middel te gebruiken om geld in te zamelen om de oorlog te financieren.
Het eiland Iwo Jima, dat ten zuiden van Japan ligt, betekende voor Amerika een belangrijke strategische plek om een invasie in Japan te laten plaatsvinden. Het eiland moest dus in handen komen van Amerika, maar Japan was niet van plan om dit te laten gebeuren en stationeerde veel militairen op het eiland om het te verdedigen.
De film toont een deel van de gevechten die plaatsvonden tussen de twee landen en doet dit op een manier die sterk doet denken aan scènes die Saving Private Ryan. Aangezien Spielberg ook bij dit project betrokken was, verbaast dit allerminst en weet Clint Eastwood het geheel op overtuigende en angstaanjagende manier in beeld te brengen.
De slag op het eiland is echter niet het enige wat de film toont, aangezien de meeste focus ligt op de ervaringen van drie mannen (gespeeld door Ryan Phillippe, Jesse Bradford en Adam Beach) die de vlag neerzetten. Ze worden opgeslokt door de PR-machine en reizen heel Amerika door om aanwezig te zijn bij diners om geld in te zamelen. Ze worden neergezet als helden, terwijl ze zelf allerminst dat gevoel hebben en soms dan ook moeite hebben het PR-spel mee te spelen.
Alhoewel de film interessant is, probeert het verschillende tijdslijnen door elkaar te laten lopen. Zo is er de oorlog op het eiland, de tour van de mannen door Amerika en een aantal van de mannen als veteranen die over het verleden vertellen. Door deze manier van het in beeld brengen van het verhaal heeft de film te weinig focus om de kijker constant te boeien. Een chronologische manier van vertellen had waarschijnlijk beter gewerkt en het gedeelte met de veteranen had niet in de film gehoeven. Toch is de film wel de moeite van het kijken waard, voornamelijk in combinatie met Letters from Iwo Jima die de Japanse kant van het verhaal vertelt.
