Iedereen kan zich wel nieuwsberichten herinneren over eenzame kinderen die op een gegeven moment een bloedbad op school aanrichten. Verhalen over Columbine, Cal Tech of de recente gebeurtenissen in Nederland zijn schokkend. Het is onbegrijpelijk waarom iemand zoiets zou doen. Vaak vergeten we dat ze ook nog ouders hebben en het is niet voor te stellen waar zij doorheen moeten gaan. Zijn zij schuldig voor wat er gebeurd is, hebben ze hun kind niet goed opgevoed? Het zijn dit soort vragen waar We Need To Talk About Kevin mee speelt. Weet het dat op een succesvolle manier te doen?
Als we Eva (Tilda Swinton) voor het eerst ontmoeten is ze erg depressief en heeft ze geen uitzicht op de toekomst meer. De kleur rood lijkt het beeld te domineren en als ze de deur van haar huis opent is het duidelijk waarom dit het geval is. Iemand heeft een verfbus met rode verf over de voorkant van haar huis gegooid. Wanneer ze op straat loopt kijken mensen vreemd naar haar en weet ze niet of ze ineens uitgescholden zal worden of misschien zal worden geslagen.
Ze is de moeder van Kevin, die verantwoordelijk is voor het vermoorden van vele tieners op zijn school. Eva is een schaduw van wie ze ooit was en al het plezier lijkt uit haar leven verdwenen te zijn. Naarmate de film vordert kom je er als kijker achter hoe Eva haar zoon heeft opgevoed, samen met haar man Franklin (John C. Reilly, die best wel wat meer in beeld had mogen zijn). Vanaf het moment dat Kevin geboren is lijken er problemen met hem te zijn en terwijl je zit te kijken weet deze film langzaam onder je huid te kruipen om je emoties vast grijpen. Kevin is geen normaal kind en weet het bloed onder de nagels vandaan te krijgen. Dat wordt alleen maar erger naarmate hij ouder wordt.
We Need To Talk About Kevin is geen makkelijke film om te kijken, wat vooral te danken is aan het voortreffelijke acteerwerk van Swinton en de verschillende jongens die Kevin spelen. Swinton overtuigt als vrouw die verdwaald is in haar pijn en emoties, gefrustreerd door de manier waarop haar zoon zich z’n hele leven heeft gedragen en ze geen idee meer had hoe ze er mee om moest gaan. Terwijl ik het zat te kijken vroeg ik me af of de manier waarop Kevin zich toen hij heel klein was zich gedraagde wel realistische was, maar denk uiteindelijk dat het een punt is wat deze film probeert te maken. Wanneer er iets met een kind mis is (wat de reden ook is), is het dan nog mogelijk hier iets aan te veranderen? Zijn de ouders daar verantwoordelijk voor? Na het zien van deze film heb ik daar nog steeds geen antwoord op, maar deze film zet je wel aan het denken over wat voor impact een dergelijke gebeurtenis heeft op de levens van degenen die de dader opvoedden.
op filmfestival gent is iedereen er laaiend enthousiast over, behalve ik weer natuurlijk
Wat is de reden dat je er niet enthousiast over bent?
ik vond de film afstandelijk en ik had vanaf het tomatenbegin een ergerlijk gevoel dat maar niet weg ging, integendeel het werd versterkt door Swilton en de verschillende Kevinnen. het einde was ook een flauw afkooksel van bvb Elephant
Ik kan me voorstellen dat dat gevoel er zou kunnen zijn, maar aan de andere kant is het ook geen film waar je je op je gemak bij moet voelen. Het is een stijl die niet iedereen ligt.