Er zijn van die films die voor altijd een indruk achterlaten, soms is dat omdat ze extreem mooi zijn qua verhaal of hoe het er uitziet en soms onthou je ze omdat ze zo schokkend waren dat je ze niet kan vergeten. La Piel Que Habito (ook bekend als The Skin I Live In) is een film die tot de laatste categorie hoort, maar is hij ook het kijken waard?
Antonio Banderas is Robert Ledgard, een geniaal plastisch chirurg die een nieuw soort huid heeft ontwikkeld die veel sterker is dan een normale huid. Hij is zelf zo sterk dat malariamuggen er niet doorheen zouden komen. Hij woont in een grote villa buiten de stad en als kijker stel je jezelf een aantal vragen. Zo is er in één van de kamers van het gebouw een prachtige vrouw opgesloten. Ledgard bekijkt haar regelmatig op een reusachtig plasmascherm en betreed af en toe de kamer waar ze zich bevind. Het is duidelijk dat hij deze bezig is deze vrouw er perfect uit te laten zien. Waarom ze daar opgesloten is, is initieel onduidelijk. Is er geestelijk iets mis met haar of weet Ledgard dat de ingrepen kunnen leiden tot gevaarlijke situaties en ze daarom veiliger is in één kamer? Je vraagt je af of Ledgard een perfectionist is of dat er misschien iets met hem mis is. Het is pas in de tweede helft van de film dat er antwoord op die vragen wordt gegeven en langzaam ga je je steeds ongemakkelijker voelen als je meer over Ledgard’s verleden te weten komt.
Het is moeilijk om al te veel over deze film te zeggen zonder het een en ander weg te geven, maar het is een van de meest schokkende films die ik in tijden gezien heb en zou makkelijk gemaakt kunnen zijn door iemand als Park Chan-wook. Banderas zet een heel erg ingetogen, maar krachtige rol neer maar is niet de enige die indruk maakt. Elena Anaya is een lust voor het oog en Marisa Paredes lijkt in haar rol als huishoudster initieel niet meer dan dat te zijn, maar blijkt veel diepgang te hebben. Als je makkelijk geschokt ben dan is het beter deze film over te slaan, maar als je er wel tegen kan laat La Piel Que Habito een indruk na die je lang zal bijblijven.
Ik vind het een spannende film, elke keer verandert er iets aan het verloop zodat het verhaal blijft intrigeren. De beelden van de stad Toledo en de operatiekamer waar de ingreep plaats vindt zijn goed. De sex had niet zo in beeld gehoeven. Ik geef een 8.
Pingback: Julieta (2016) – Recensie | De Filmkijker