Deense regisseur Lars von Trier is iemand die regelmatig het filmkijkend publiek verdeelt en ik ken genoeg mensen die z’n films niet willen zien. Zelf heb ik alleen Dogville van hem gezien (met Nicole Kidman in de hoofdrol), wat een zeer unieke film was die ik waardeerde (8/10).
Melancholia is zijn nieuwe film en ook deze film zal niet door iedereen gewaardeerd worden. Als je een beetje depressief bent is dit niet de film die je zal opvrolijken.
Melancholia is de naam van een planeet die achter de zon verstopt was en op weg is naar de aarde. De prachtige opening van de film, geschoten in slow motion, laat al zien wat er aan het einde van de film zal gaan gebeuren. Het is een krachtig begin die je als kijker beïnvloed omdat je voor de rest van de film weet wat er gaat gebeuren en daardoor een van te voren al een bepaald gevoel over de karakters hebt.
De film bestaat uit twee delen. De eerste is de bruiloft van Justine (Kirsten Dunst), die al jaren last heeft van een depressie. Het is duidelijk dat dit veel impact op de familie heeft gehad en je vraagt je af of de familie misschien ook deel van het probleem is. Een bruiloft zou één van de meest gelukkige dagen in je leven moeten zijn, maar Justine heeft moeite om er doorheen te komen.
Haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) is het onderwerp van het tweede gedeelte van de film en de manier waarop ze met de stress van het naderende Melancholia omgaat. Haar man John (Kiefer Sutherland) is een onderzoeker die precies weet wat er zal gaan gebeuren en haar probeert gerust te stellen.
Melancholia is een prachtige film, die kijkt naar onderwerpen als depressie en sterfelijkheid. Het zou me niet verbazen als deze film vergeleken zal worden met Tree of Life aangezien het je ook laat nadenken over je eigen bestaan. Deze film vond ik echter een stuk beter.
Ik voelde me betrokken bij de karakters en de tijd vloog om. Dunst en Gainsbourg waren een grote reden omdat ze overtuigend waren in hun rollen. Hun karakters zijn allebei vrouwen die moeite hebben met specifieke problemen en gaan daar anders mee om. Alhoewel deze film zeer donker is qua onderwerp, ziet de film er prachtig uit en is de muziek (wat me normaal niet zo opvalt) verantwoordelijk voor een episch gevoel.
Zou ik Melancholia aanraden aan anderen? Op basis van de score zou ik ja moeten zeggen, maar het is niet iets waar iedereen van zal kunnen genieten. Als je altijd goede eindes wil hebben en vrolijke situaties dan is deze film niet voor jou, maar als je op zoek bent naar een film die je over het leven laat nadenken dan is Melancholia de moeite waard.
Trailer:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=wzD0U841LRM]