Jodie Foster, Kate Winslet, John C. Reilly en Christopher Waltz zijn spelen de hoofdrol in deze film over een aantal ouders die met elkaar afspreken om te praten over een gevecht dat plaats vond tussen hun kinderen. Wat begint als slechts een korte ontmoeting eindigt in een zeer lang gesprek waar de sociale normen langzaam lijken te verdwijnen.
Carnage is gebaseerd op een toneelstuk en dat is iets wat al snel opvalt. De hele film speelt zich af in één apartement. Dat is iets wat zou kunnen werken (zoals bij bijvoorbeeld Rear Window van Hitchcock), de vraag is echter of het hier wel werkt. Wanneer de ouders elkaar ontmoeten is het duidelijk dat ze elkaar nog nooit eerder gezien hebben. Het feit dat het ene kind de tanden van het andere kind eruit heeft geslagen resulteert in deze noodzakelijke interactie. Zouden ouders in het echt zo’n lang gesprek hebben? Het zou kunnen als ze elkaar liggen, maar het is al heel snel duidelijk dat dat hier niet het geval is. Hierdoor voelt de film gemaakt aan, waarbij constant redenen moeten worden gevonden waarom deze twee stellen bij elkaar blijven gedurende de hele film. Zelf als de karakters die Waltz en Winslet spelen op het punt staan om te vertrekken komen ze toch weer naar binnen voor een kopje koffie.
Dit is een komedie en er zijn hier en daar wel momenten die een lach op je gezicht zullen brengen, vooral dankzij Christopher Waltz. Zijn karakter is constant bezig met zijn telefoon en het is een grap die steeds terugkomt. Toch wist de film me onvoldoende te laten lachen waardoor ik er ook niet echt van kon genieten. De film leek veel te lang te zijn. Ik heb meer films van Polanski gezien en verwachtte meer. Natuurlijk is komedie heel erg persoonlijk, dus het kan best zijn dat het gewoon geen film voor mij is. Bekijk de trailer en beslis zelf.
