The Artist (2011)

Wanneer was de laatste keer dat je een “stomme” film gezien hebt? Het antwoord zal bij de meesten zijn dat het of heel lang geleden is of dat ze er nog nooit eentje hebben gezien. Reden hiervoor is waarschijnlijk dat mensen ze niet de moeite waard vinden omdat ze in zwart wit zijn of omdat ze geen geluid hebben. Zelf begrijp ik dat soort redenen niet (ik kijk regelmatig oudere films (Jeanne D’Arc is er eentje die veel indruk maakte)). Met de kans dat deze film meerdere Oscars binnen zal halen is het de vraag of The Artist de film is waardoor mensen ze weer een kans gaan geven? Ik hoop dat dat het geval is aangezien dit een film is waar ik erg van heb genoten.

The Artist speelt zich af in de tijd toen het filmgaand publiek ze nog in zwart wit en zonder geluid keken en waarbij er bordjes verschenen met de dialoog erop. De film speelt zich niet alleen in die periode af, maar gebruikt die stijl zelf ook. Het is bijzonder dat een filmmaker die stijl nu nog durft te gebruiken, maar het effect is hier vol overtuiging geïmplementeerd en de film voelt hierdoor aan als een frisse wind. Is het een gimmick? Misschien is dat gedeeltelijk het geval, maar omdat ik zelf een groot filmfan ben genoot ik er meer van dan verwacht.

Het verhaal draait om George Valentin (Jean Dujardin) die één van de grootste sterren van het witte doek is. Hij is extreem populair, maar wanneer de eerste films met geluid uitkomen is hij niet geïntereseerd om de overstap te maken. Hij is er van overtuigd dat het publiek geen geluid wil. Het blijkt een slechte inschatting te zijn en zijn leven begint langzaam te veranderen als het succes verdwijnt. Tijdens het maken van één van zijn stille films ontmoet hij de jonge nieuwe actrice Peppy Miller (Bérénice Bejo) en de film laat zien hoe ze langzaam een ster wordt. Het is de dynamiek van een rijzende en een vallende ster waar de film op focust. Het deed me sterk denken aan films als Singin’ in the Rain, wat zich rond dezelfde periode afspeelt.

Wanneer je je stem niet kan gebruiken om emoties en gedachten over te brengen betekent dat je anders moet acteren ten opzicht van een “moderne” film. Je moet veel meer met je gezicht uitbeelden en de twee sterren weten dit zeer goed te doen en geven daarmee de film zijn charme. Dat gevoel had ik niet bij de bijrollen van bijvoorbeeld John Goodman en James Cromwell. Ik had het gevoel dat ze op dezelfde manier acteerden als normaal en dat werkte voor mij hier niet.

The Artist wist me met een gevoel van nostalgie te overtuigen en het is duidelijk dat regisseur Michel Hazanavicius van de periode houdt. Het verhaal is misschien iets te simpel voor sommigen, maar als je kan genieten van de klassieke stille films dan ben ik er zeker van dat je The Artist ook kan waarderen.

Score: 9