Als je naar de bovenstaande foto kijkt vraag je je misschien af wat je van deze film moet denken. Waarschijnlijk zou ik ‘m niet gekeken hebben als hij geen plekje zou hebben in de IMDB top 250. Het maakte me nieuwsgierig, maar kwam er niet aan toe om de film te bestellen (doe ik meestal online). Tijdens een wandeling door het centrum zag ik de DVD in de etalage van een kleine platenwinkel en geen meteen naar binnen om ‘m aan te schaffen. Is het een goede film?
Het verhaal gaat over een klein meisje, Mary Dinkle (Toni Collette) in Melbourne die een brief schrijft naar een willekeurig persoon in New York die ze in een telefoonboek ziet, Max Horovitz (Philip Seymour Hoffman). Hij iss een 44-jarige man met overgewicht en serieuze psychologische problemen. De twee worden penvrienden en in hun brieven praten ze over verschillende onderwerpen en leren elkaar beter kennen. Je komt er achter welke woorden Max het mooist vind klinken, wie zijn onzichtbare vriend is. Mary heeft zeer onschuldige vragen over het leven en schrijft hoeveel ze van chocola en tekenfilms houdt.
De film ziet er zeer uniek uit en heeft erg veel charme. Die charme maakt het feit dat de film af en toe met donkere onderwerpen omgaat bijna iets om om te lachen. Verwacht echter niet dat het een serieuze film is aangezien het erg veel humor bevat. Iets wat ook uniek is, is het feit dat het grootste deel van de film een verteller heeft. Dit had erg vervelend kunnen zijn, maar Barry Humphries doet het fantastisch en het script is sterk genoeg om je om de karakters te doen geven, ondanks hun eigen problemen.
Om m’n eigen vraag te beantwoorden: Ja, dit is een goede film. De unieke look, verhaal, charme en donker verhaal zorgden ervoor dat ik aan het scherm gekluisterd zat. Ik begrijp dan ook waarom het een plekje in de IMDB top 250 heeft.
