Romantische films zitten vaak vol met stereotype karakters. Het zijn karakters zonder diepgang en ze maken meestal de meest bizarre situaties mee. Het is altijd verfrissend wanneer een film karakters heeft die wel op echte mensen lijken. Er zijn een aantal films waarbij ik dat gevoel heb, zoals Before Sunrise, Before Sunset en Once. Dit is ook een film die er in slaagt om realistische personen neer te zetten. Is het echter zo goed als de eerder genoemde films?
Darius Lovehall (Larenz Tate) is een dichter die regelmatig spoken word uitvoert in een nachtclub in Chicago. Op een avond ontmoet hij Nina Moseley (Nia Long), een getalenteerde fotograaf die net haar relatie beïndigd heeft en zweert om voorlopig niet meer verliefd te worden. Zoals het gaat in film weet je al wat er gaat gebeuren, maar de manier waarop dit in beeld wordt gebracht voelt fris aan. De film wordt nergens onrealistisch. De karakters voelen aan als mensen die proberen om te gaan met hun persoonlijke problemen.
Als je op zoek bent naar een romantische film, dan is dit er eentje die de moeite waard is. De soundtrack deed me denken aan een Woody Allen film, er wordt veel jazz gebruikt. Zowel Tate als Long spelen hun rollen perfect en de rest van de cast is ook goed.
