Naast het feit dat ik erg veel van films hou ben ik ook al een hele lange tijd een fervent gamer. Die liefde voor games heb ik van m’n vader die me in dat opzicht erg verwende. De eerste machine die we hadden was een Tandy Pong machine (die ik nog steeds heb) en door de jaren heen hadden we ook een Atari 2600, MSX, MSX2, Amiga, Gameboy, Mega Drive en toen ik op mezelf ging wonen bleef ik gamen en kocht ik bijna elke console die er was (Playstation 1 en 2, Dreamcast, Xbox 1, 360 en de Wii). Helaas heb ik niet altijd meer de tijd om zoveel te gamen als ik zou willen, maar af en toe vind ik de tijd om te spelen, alleen of samen met de kids. Toen ik vorig jaar over deze documentaire hoorde keek ik er erg naar uit aangezien er maar weinig documentaires over dit onderwerp zijn.
Zoals de titel al impliceert kijkt deze documentaire niet naar de grote AAA titels, maar focust zich op de “bedroom coders”. Het zijn de mannen die een droom hebben om zelf een game te maken en er veel voor over hebben om die droom te realiseren. De drie games waar deze documentaire naar kijkt zijn Jonathan Blow’s Braid, Tommy Refenes en Edmund McMillen’s Super Meat Boy en Phil Fish z’n Fez.
Braid was al gepubliceerd toen deze documentaire gefilmd werd. Voor degenen die het spel niet kennen, het is een platform game die tijd gebruikt (je kan tijd terugspoelen) om puzzels op te lossen. Het is een voortreffelijk spel (die ik helaas nooit heb uitgespeeld) en Blow vertelt wat het spel voor hem betekent en wat hij vond van de reacties die hij kreeg. Het wordt al snel duidelijk dat hij daar niet echt van heeft kunnen genieten, ondanks dat het een groot succes was. Blow komt echter maar weinig aan het woord en focus is vooral op de andere twee projecten.
Phil Fish had z’n spel Fez (dat inmiddels uit is) al jaren in ontwikkeling. Hij miste diverse deadlines en gamers begonnen zich af te vragen of dit één van die titels zou zijn die nooit het daglicht zou zien. Het wordt snel duidelijk dat Fish hard werkt aan het spel, maar veel persoonlijke problemen heeft die de oorzaak zijn van de vertragingen. Eén daarvan is dat hij niet langer samenwerkt met z’n zakenpartner, waardoor het spel in een juridisch mijnenveld terecht is gekomen. Hij mag het spel dan ook niet op een bepaalde beurs laten zien omdat hij anders het risico loopt op een rechtzaak. Het is duidelijk dat Fish een erg gepassioneerd persoon is alhoewel hij misschien wel wat psychische problemen heeft. Op een gegeven moment zegt hij dat hij zichzelf van kant zou maken als hij het spel niet af zou kunnen maken. Hij is daarbij bloedserieus. Hij is een persoon die zegt wat hij denkt en diverse keren zeer emotioneel is. Het is duidelijk dat het spel veel voor hem betekent.
De Super Meat Boy ontwikkelaars zijn ook erg interessant om te zien. Tommy Refenes woont nog bij z’n ouders en heeft eigenlijk geen sociaal leven omdat hij al z’n tijd stop in de creatie van Super Meat Boy. Z’n collega ontwikkelaar Edmund McMillen woont in een klein appartement met z’n vrouw en spendeert ook z’n meeste tijd aan programmeren. Z’n vrouw klaagt dat ze meer tegen z’n achterhoofd aan zit te kijken dan iets anders. Hij vertelt over z’n moeilijke jeugd en dat hij anders was. Programmeren in zijn manier om uitdrukking te geven aan z’n gevoelens. Refenes en McMillen zijn gefilmd op het moment dat ze het spel op tijd af moeten maken voor release. Tijdens de release worden ze ook gevolgd en is het de vraag of de game een hit of flop is.
Alhoewel dit een documentaire is over het ontwikkelen van games, is het ook een film over mensen die een passie hebben voor iets en alles willen doen om iets wat ze hebben bedacht tot werkelijkheid te brengen. Het laat zien hoe ze omgaan met de stress dat dat met zich meebrengt. Het laat ook zien dat ze ondanks een onzekere toekomst door blijven gaan en dat is inspirerend om te zien.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=GhaT78i1x2M]