Er komen naar mijn mening elk jaar veel te weinig science fiction films uit en ik was dan ook blij toen ik een foto zag van Lockout. Die foto intrigeerde me en besloot dan ook deze film te gaan zien. Zoals gewoonlijk had ik verder geen idee waar de film over ging (wil zo min mogelijk weten), maar keek er naar uit.
Pearce is Snow, een karakter die blijkbaar elke actiefilm uit de jaren tachtig heeft gezien omdat echt elke uitlating van hem een oneliner lijkt te zijn. Het maakt hem cool, maar het resulteert in een karakter waar je eigenlijk totaal niet om geeft. Hij wordt aan het begin van de film opgepakt voor het vermoorden van een agent.
De samenleving in Lockout heeft een oplossing gevonden voor het veilig opbergen van gevaarlijke criminelen. Ze woren nu in diepe slaap bewaard in een ruimtegevangenis. Wanneer de dochter van de Amerikaanse president (gespeeld door Maggie Grace die velen zullen kennen uit Lost) de gevangenis bezoekt moet er natuurlijk iets mis gaan (in dit geval de criminelen die wakker worden en de gevangenis overnemen). Het is dan aan Snow om onder dwang naar de gevangenis te gaan om de dochter van de president te bevrijden.
Ik heb meestal geen probleem met het uitschakelen van m’n hersens bij actiefilms, maar dat wilde bij deze film niet lukken. Er zijn zoveel momenten die gewoon onlogisch zijn dat het me niet lukte om te genieten. Het verhaal had zich makkelijk op aarde kunnen afspelen en had daardoor niet veel anders geweest. De criminelen hebben de diepte van een kartonnen doos en vallen amper op en de chemie tussen Pearce en Grace was er niet. Er was bijzonder weinig om van te geniten. Het enige waren de one liners en het ontwerp van de sets.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2012 « Filmkijker