Denkt elke schrijver dat hij de beste ter wereld is? Ik denk dat er veel zullen zijn die dat daadwerkelijk denken en Robert de Niro’s karkater, Jonathan Flynn vertelt dat hij dit niet alleen weet, maar dat het een feit is. Hij heeft boeken geschreven, maar er is er nog nooit eentje gepubliceerd. Het doet er ook eigenlijk niet toe of hij de beste is omdat Being Flynn eigenlijk over iets anders gaat, de relatie tussen vader en zoon, allebei schrijvers. Het draait allemaal om hun verbroken relatie en het effect dat dit kan hebben op iemand.
De zoon, Nick Flynn (Paul Dano) werd opgevoed door zijn moeder (een kleine role van Julianne Moore), terwijl z’n vader er niet was. Het enige contact dat hij had was door de brieven die hij ontving uit de gevangenis. Z’n vader was een oplichter en liet op een gegeven moment helemaal niets meer van zich horen. De brieven die hij kreeg zijn nog steeds belangrijk voor Nick en voelen aan als het enige wat hij een relatie kan noemen met z’n vader. Wanneer hij plotseling wordt gebeld door hem is hij met stomheid geslagen. Being Flynn slaagt er echter in om je niet het standaard verhaal over gebroken relaties voor te schotelen. Naarmate de film vordert zie je hoe Jonathan Flynn langzaam veel van zichzelf kwijtraakt, terwijl Nick met z’n eigen problemen worstelt. De levens van de twee zijn slechts rakelings met elkaar verbonden.
Ik was blij met de originaliteit van het script, maar kreeg tegen het einde wel het gevoel dat het geheel niet een bepaalde kant op ging waardoor de lengte een probleem werd. Het was fijn om te zien dat de Niro hier weer een serieuze rol neerzet en laat zien dat hij het nog kan. Paul Dano weet echter ook indruk te maken met een karakter die worstelt met z’n situatie. Geen film die je meteen moet zien, maar waarvan je zeker even de trailer moet bekijken want hij kan het huren waard zijn als het je aanspreekt.
