Frequency (2000) – Recensie

Er zijn van die films die vergeten zijn en niet de aandacht hebben gekregen die ze verdienen. Voor mij is Frequency één van die films. Ik zou er waarschijnlijk niet van hebben gehoord als ik de film niet zou hebben gezien in het vliegtuig naar Miami in 2000. Het was een film die ik altijd heb onthouden, maar die ik nooit meer opnieuw had gekeken. Het werd dus tijd om dat te doen en de film was zo goed als ik me herinnerde.

Wat uniek is aan deze film is dat het met tijd speelt in een manier die je niet veel ziet. John Sullivan (Jim Caviezel) is een agent die net z’n relatie met z’n vriendin heeft verbroken. Z’n moeder leeft nog, maar z’n vader, die een brandweerman was, overleed in een brand toen hij nog jong was. Wanneer een vriend van hem en z’n zoontje langskomen vindt het zoontje een oude “ham” radio. John weet de radio weer werkend te krijgen en komt in contact met een man. Hij praat een tijdje met hem en komt er achter dat de man uit een andere tijd komt, 30 jaar eerder om precies te zijn. De man is Frank Sullivan (Dennis Quaid), z’n vader. Wanneer ze dit beide realiseren hebben ze gesprekken die ze nooit eerder gehad kunnen hebben. Het resultaat is echter dat er zaken in het verleden veranderen met grote gevolgen voor de toekomst. Samen met z’n vader probeert hij de veranderingen recht te zetten.

Wat ik erg goed vind aan deze film is de connectie tussen de vader en zoon. Stel je zelf voor wat voor gesprek je zou hebben met je eigen ouders toen ze 30 jaar jonger waren. Na het zien van de film realiseerde ik me ook dat Dennis Quaid en Jim Caviezel, allebei voortreffelijke acteurs eigenlijk te weinig in nieuwe films spelen. Het enige wat deze film een beetje dateert zijn de referenties naar Yahoo. Frequency vertelt het een fantastisch verhaal en is een goede misdaad thriller die meer mensen zouden moeten zien.