Het “tijdreisgenre” heeft over de jaren mooie films opgeleverd. Films die je aan het denken zetten zoals Primer, Timecrimes of Donnie Darko, drama’s als The Lake House of Frequency, vermakelijke films als Bill and Ted’s Excellent Adventure of Back to the Future en natuurlijk actiefilms als Terminator. Looper kan aan de laatste groep worden toegevoegd (en heeft zelfs wat overeenkomsten met Terminator), maar geeft z’n eigen unieke twist aan het concept van tijdreizen.
De film draait om Loopers, personen die ingehuurd zijn om mensen uit de toekomst te vermoorden op het moment dat ze de huidige tijdslijn in reizen. Dit is altijd een vaste plek en seconden nadat de persoon verschijnt (onherkenbaar door een zak over het hoofd) schiet de Looper die persoon dood. De reden hiervoor is dat het in de toekomst bijna onmogelijk is geworden mensen te vermoorden en criminelen dit concept gebruiken om af te rekenen met hun vijanden. Joe (Joseph Gordon-Levitt) is één van die Loopers. Hij verdient er goed aan maar weet dat de baan een risico met zich meebrengt, namelijk dat je eigen “loop” gesloten wordt wanneer de toekomstige versie van jezelf wordt teruggestuurd. Als je die vermoord weet je dat je nog maar 30 jaar zal leven. Hij is dan ook geschokt wanneer hij oog in oog komt te staan met die versie van zichzelf (gespeeld door Bruce Willis) en de executie niet helemaal volgens plan verloopt.
Beide versies van Joe hebben nu hun eigen agenda en daardoor speelt de film voortreffelijk met de emoties van de kijker. Het ene moment wil je dat de oude versie z’n doel weet te bereiken, het volgende moment is hij de slechterik. Dit is een proces dat meerdere keren plaatsvindt waardoor je emoties constant worden bespeeld. De jonge versie van Joe heeft wat informatie waarmee hij de oudere versie probeert te localiseren en komt daardoor in aanraking met Sara (Emily Blunt) die samen met haar kind Cid (Pierce Gagnon, die ik echt fantastisch vond acteren). Daardoor komt hij meer te weten over de mogelijke reden waarom de oudere Joe nog niet wil sterven.
Naast tijdreizen mixt de film ook telekenese (kortweg TK genoemd) door het verhaal heen, maar doet dit naar mijn mening onvoldoende, waardoor een later gedeelte van het verhaal niet helemaal overtuigend overkomt. Daarnaast waren er ook maar weinig moment waar ik het gevoel had dat Levitt (met neus prothese) een overtuigende Bruce Willis neerzette. Dat wil niet zeggen dat hij slecht acteerde, verre van dat, maar ik had niet vaak het gevoel dat oude en jonge Joe dezelfde man waren. Een ander puntje van kritiek was het karakter Kid Blue, die maar weinig aan het verhaal toevoegde en slechts sporadisch verschijnt. Ondanks deze punten is Looper wel een vermakelijke film die lekker wegkijkt en voldoende actie en drama biedt. Alleen had ik er van te voren wel iets meer van verwacht.
