Je hoeft slechts een korte blik te werpen op de IMDB pagina van schrijver en regisseur David Ayer om er achter te komen dat hij veel weet over Los Angeles, de politie en de misdaad in de stad. Hij schreef voor films als Dark Blue, Harsh Times en Training Day, die er zich allemaal afspeelden. Hij is ook verantwoordelijk voor het schrijven van deze film, waarbij twee LAPD agenten (gespeeld door Jake Gyllenhaal en Michael Peña) gevolgd worden gedurende hun activiteiten. Dagelijkse routing als het beantwoorden van 911 telefoontjes en de wat moeilijkere zaken als af en toe een auto achtervolgen. Wanneer ze op een gegeven moment stuiten op iemand die deel uitmaakt van een Mexicaans kartel wordt hun werk plotseling een stuk gevaarlijker.
Het voelt alsof Jake Gyllenhaal en Michael Peña al jaren politieagent zijn en het is de reden waarom deze film zo geloofwaardig overkomt. Als kijker krijg je nergens het gevoel dat je naar twee acteurs zit te kijken, je ziet twee agenten met ervaring. Ze komen uiterst natuurlijk over, maken grappen met elkaar en vertellen elkaar verhalen die je zelf ook makkelijk zou kunnen hebben. Het is de reden waardoor je om de karakters gaat geven, je leeft met ze mee en voelt je een deel van hun team.
Dat dit zo succesvol is, is ook te danken aan de manier waarop de film geschoten is. Het idee achter de film is dat het karakter dat Gyllenhaal speelt alles filmt wat de twee meemaken. Ze hebben beide een camera op hun lichaam en de politieauto is bezaaid met ze. Het is een format dat de film voor het grootste gedeelte gebruikt, tenzij het voor het verhaal nodig is om een extra camera te gebruiken. Het is iets waar je kritiek op zou kunnen geven, maar ik had hier persoonlijk geen probleem mee. Het resultaat is een film die realistisch, donker en zeer overtuigend aanvoelt. Mede daardoor, naast het voortreffelijke acteerwerk verdiende deze film een lijstje in m’n top 10 van favoriete films uit 2012. Het enige (kleine) probleem dat ik met de film had was de allerlaatste scene. Ik begrijp waarom deze er in zit, maar persoonlijk had ik ‘m liever niet gezien. End of Watch is echter een film die je niet mag missen.
TOPFILM!
Inderdaad 🙂
Pingback: De Tien: Beste acteurs “estafette race” | De Filmkijker
Pingback: Bright (2017) – Recensie | De Filmkijker