De filmgeschiedenis heeft een aantal fantastisch goede komische duo’s voortgebracht. Je zou kunnen denken aan Laurel en Hardy or Richard Pryor en Gene Wilder. M’n persoonlijke favoriet is echter een duo dat in een groot aantal fantastische films heeft gespeeld en altijd vermakelijk waren: Walther Matthau en Jack Lemmon. Dit is de film waarmee m’n waardering voor dit tweetal begon en waardoor ik meer van hun werk ben gaan opzoeken.
Ze spelen twee buren, John Gustafson (Lemmon) en Max Goldman (Matthau), die al lange tijd niet meer de beste vrienden zijn. Ze proberen altijd iets te doen wat de ander vervelend zal vinden (zoals een vis in een auto laten zodat de auto zal gaan stinken). Wanneer er een nieuw buurvrouw arriveert, Ariel Truax (Ann-Margret) versterkt dit de rivaliteit nog verder aangezien ze beiden het hart van deze energieke vrouw willen winnen. Ze is iemand die de twee dingen laat uitproberen die ze normaal nooit zouden doen. Het resultaat is een film die gevuld is met grappige situaties, waarvan sommige flauw of bijna kinderlijk zijn, maar het is juist dat soort humor wat het zo vermakelijk maakt. Het is allemaal heel onschuldig en kan dan ook bekeken worden door jong en oud.
Matthau en Lemmon zijn perfect op elkaar ingespeeld en je gelooft als kijker dat ze niet samen door een deur kunnen. Ze stoppen een menselijkheid in de rollen die ze spelen: Twee oudere mannen die plotseling het gevoel krijgen dat hun jeugd weer terug komt. Als er een acteur is die ook vermeld moet worden, dan is het Burgess Meredith, die Lemmon’s vader speelt. Al z’n teksten zijn grappig en de outtakes aan het einde van de film zijn de beste van de film. De film heeft misschien geen nieuwe wegen bewandeld en heeft geen verhaal dat je zal verbazen, maar het is gewoon een erg leuke film die niet snel zal vervelen.
