Het lijkt John McClane maar niet te lukken om uit de problemen te blijven. A Good Day to Die Hard is de vijfde keer dat er iets onverwachts met ‘m gebeurt. Het maakt echter niet uit wat die onverwachte situatie is, want hij slaagt er elke keer weer in om zich er door te worstelen. Hij is langzaam veranderd van een toevallige held naar een soort Rambo waarmee niets kan gebeuren. Het lijkt er ook op alsof de setting elke film groter moet zijn, eerst was het een wolkenkrabber, toen een vliegveld, daarna New York, toen Amerika en nu Rusland. McClane gaat er naar toe wanneer hij hoort dat z’n zoon daar in de problemen zit. Daarbij belandt hij zelf ook in de problemen.
In de vorige films was er altijd sprake van een duidelijke slechterik en een echte bedreiging. Hier gaat het meer om het voorkomen van iets (op de meest opvallende manier mogelijk). McClane en z’n zoon moeten politiek gevangene Yuri Komarov (Sebastian Koch (die er in deze film uitziet als Antonio Banderas)) helpen om wat documenten in handen te krijgen zodat ze iets hebben tegen een hoge Russische politicus, Viktor Chagarin (Sergei Kolesnikov). De films bevat een aantal onverwachte wendingen, maar aangezien er maar weinig tijd besteed wordt aan het volledig ontwikkelen van de karakters weten deze maar weinig te schokken, je geeft gewoon te weinig om de geraakt personen.
Voor mij gaat de Die Hard serie over een normale man die verzeild raakt in een onverwachte situatie. Dat gevoel is hier niet aanwezig. Het geheel voelt nooit realistisch aan waardoor die gewoon een standaard actiefilm is. Ik was geen fan van het vierde deel en ook niet van het vijfde. Het verhaal was te zwak en dat kon door geen enkele hoeveelheid actie goedgemaakt worden. Het enige waar ik nog een beetje van heb kunnen genieten is een achtervolging aan het begin van de film, maar het probleem daarmee is dat John McClane zoiets niet zou doen. Tenminste, hij zou niet met z’n auto over andere auto’s rijden en daarmee de levens van anderen in gevaar brengen. Wat ook miste was de symphatieke John McClane, waardoor je met hem meeleeft. Er waren geen grappige opmerkingen en het feit dat hij constant zegt dat hij op vakantie is (wat niet zo is, omdat hij naar Rusland ging om z’n zoon te helpen) werken op de zenuwen en verveelt snel. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat radioactiviteit in de film wordt geneutraliseerd. De relatie van McClane met z’n zoon werkt niet en het verhaal wist me nergens echt te pakken. Ik kijk dan ook niet naar nog een deel, iets wat Bruce Willis graag zou willen doen. Als dat ooit gemaakt wordt zou het niet meer zo groot moeten zijn, maar zich moeten afspelen op een boot of een trein en terug gaan naar datgene wat de Die Hard films zo goed maakte, een kwetsbare man ondanks onmogelijke kansen toch er in slaagt om als winnaar te eindigen. Dat is iets wat A Good Day to Die Hard niet is.
zelden zoveel actie gezien in een film dat nergens ook maar eens een minuut kan boeien. enorme teleurstelling. John McClane is een filmicoon maar valt hier serieus van zijn sokkel.
Ja, het was echt teleurstellend en het lijkt er op of Bruce Willis op het moment elke filmrol aanneemt en te weinig naar kwaliteit kijkt.