Vanaf het eerste shot van de film, waarbij de camera gefocussed is op Joaquin Phoenix’s karakter Freddie Queel, krijg je het gevoel dat dit een speciale film gaat zijn. Misschien komt dat gevoel door het feit dat dit de eerste film die op 65mm film geschoten is sinds 1996, maar aan het begin van de film werd ik overdonderd door hetgeen dat ik zag.
Prachtig uitziende shots en een perfecte recreatie van de tijdsperiode rond de tweede wereldoorlog. Er is een moment in een fotostudio waar je zou zweren dat je naar archiefbeelden zit te kijken die tot leven zijn gekomen door digitale trucjes. Die eerste paar minuten wisten me beet te pakken en ik zat helemaal klaar om Freddie Quell, een man met een alcoholprobleem, te volgen tijdens z’n reis. Het is jammer dat ik aan het einde van de 144 minuten de weg kwijt was.
De film gaat over de worsteling van twee verschillende mannen. Eentje is Freddie, de andere is Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman), die de leider is van een cult die bekend is onder de naam The Cause. Deze cult heeft allerlei processen om er voor te zorgen dat mensen lid worden en langzaam gebrainwashed worden. Processen die, zover als ik heb gehoord, erg lijken op wat scientology doet (bijvoorbeeld vragen beantwoorden terwijl het verboden is om met je ogen te knipperen, omdat de vragen anders van voor af aan weer gesteld worden). Alhoewel Freddie en Lancaster compleet anders zijn is er toch een aantrekkingskracht tussen de twee, ze zien in de ander dingen die ze zelf niet bezitten. Hierdoor beginnen de twee een vreemde vriendschap en als kijker zie je de ontwikkeling daarvan.
De film is een constant gevecht tussen twee ego’s dat ik persoonlijk bijna nergens bevredigend vond. Phoenix en Hoffman zetten fantastische acteerprestaties neer en laten zien wat ze in huis hebben. De film gaat over de persoonlijkheden van hun karakters en de wrijving die dat veroorzaakt, maar ik ging bijna geen moment compleet op in de film. Ik zat te wachten tot er iets grootsers zou gebeuren, wat uiteindelijk niet plaatsvond. Ik begrijp waarom mensen van deze film houden aangezien er veel zaken zijn die erg goed zijn. Maar de film slaagde er niet in om me te blijven vermaken of in ieder geval geboeid te houden en als een film dat niet doet kan ik het echt geen hogere score geven.
was achteraf evenzeer ontgoocheld
Gelukkig ben ik dan niet de enige 🙂