Hoe schrijf je een recensie van iets dat geen film is? Iets wat eigenlijk ook niet als documentaire kan worden gezien en meer aanvoelt als een dagboek? Dat waren de vragen die ik mezelf steld toen ik “This is not a film” keek. De Iraanse filmmaker Jafar Panahi probeert de kijker een blik in z’n leven te geven zodat je een idee krijgt over de situatie waarin hij zich bevindt.
De regisseur bevecht een gerechterlijke beslissing waardoor het hem niet langer is toegestaan om films te maken. En een regisseur die geen films mag maken is als een vis die niet meer in het water mag. Panahi wil nog steeds filmen en besluit om een dag van z’n leven te filmen in z’n huis in Teheran terwijl hij wacht op de uitspraak van de rechtbank. De opnamen zijn vervolgens het land uitgesmokkeld zodat de rest van de wereld dat verhaal kon horen.
Als kijker leer je hem en z’n buren enigszins kennen. Je ziet hoe Panahi met z’n advocaat praat, de dingen doet waar hij van houdt en bezig is met films en z’n ideeën daar over. Hij vertelt over een nieuwe film die hij wil maken en gebruikt plakband om te laten zien hoe het huis er uit ziet waar hij wil gaan filmen. Terwijl hij aan het vertellen is stopt hij wanneer hij realiseert dat dat misschien nooit meer mogelijk zal zijn. De boodschap van This is not a Film wordt duidelijk: Creativiteit zou niet moeten worden beperkt door een regering omdat de effecten op een individu zeer groot kunnen zijn.