Oslo, 31. august (2011) – Recensie

Soms zijn er van die films waarbij de opening meteen de toon goed weet te zetten, waardoor je als kijker die film meteen alle aandacht geeft. Oslo, 31. august is één van die films. Je ziet Anders (Anders Danielsen Lie) door Oslo lopen naar een bos toe waarna hij probeert zelfmoord te plege door het water in te gaan met een zware steen. Het duurt niet lang voordat je er achter komt dat hij een voormalig drugsverslaafde is die dat leven achter zich probeert te laten. Hij mag vanuit z’n therapie naar Oslo gaan voor een sollicitatiegesprek en de film volgt hem gedurende die dag.

Als kijker weet je dat Anders makkelijk uit z’n leven kan stappen en hij maar weinig nodig heeft om weer aan de drugs te beginnen. Terwijl Anders mensen bezoekt die hij kent leer je hem beter kennen en kom je er achter dat hij nog maar een schaduw is vergeleken met wie hij vroeger was. Hij heeft niet langer een connectie met de wereld om hem heen en de film weet dat goed weer te geven. Hij kijkt hoe andere mensen praten over zaken die eigenlijk onbeduidend zijn. Hij ziet hoe anderen hun dagelijkse routines volgen en alhoewel hij dat ook zou willen, heeft hij er moeite mee.

Regisseur Joachim Trier weet een kil en troosteloos beeld neer te zetten die je tot het bot weet te raken. Als kijker begrijp je de pijn van Anders enigszins. Dankzij Anders Danielsen Lie (die trouwens in het echt ook dokter en rock artiest is) doctor and a rock artist), die het karakter neer zet als iemand die je als kijker graag zou willen helpen, maar waarvan je weet dat hij elk moment uit het leven zou kunnen stappen. Het is een film die je niet mag missen.