Toen ik deze zomer in vakantie was in Zuid Amerika besloot ik deze film te kijken op m’n tablet. Het was laat, de temperatuur nog hoog en de muskieten vierden feest op m’n voeten (iets wat ik me pas na het kijken van de film realiseerde). Het bleek echter de perfecte setting te zijn om de nieuwste film van Nicolas Winding Refn (Drive, Pusher) te kijken.
De film speelt zich af in Thailand en de film opent tijdens een Muai Thai gala, met z’n typische muziek die me terug deed denken aan m’n eigen ervaringen met de sport. De setting met z’n zweterige sfeer waarin er veel gebruik werd gemaakt van rood zag er prachtig uit. Het verhaal in Only God Forgives is weinig origineel en draait om wraak nemen op iemand die dat ook gedaan heeft. Wanneer Julian’s (Ryan Gosling) broer vermoord wordt is het aan hem om die dood te wreken. Het feit dat de dader ook uit wraak heeft gehandeld maakt het echter wel gecompliceerder en het is aan Julian om uit te vinden wie er uiteindelijk achter de gebeurtenissen zit.
Als er één ding zeker is wat betreft deze film, dan is het dat het een erg gewelddadige en rauwe film is. Als je niet tegen bloed en wonden kan dan is het verstandig de film over te slaan, want er wordt veel in gruwelijk detail uitgebeeld. De film heeft ook relatief weinig dialogen. Het deed me daarmee sterk denken aan George Clooney’s The American. Niet alleen op het punt van dialogen, maar ook wat betreft de beelden. Elk shot ziet er zeer mooi uit door het gebruik van kleur en compositie. Het wist me vanaf het begin te boeien en bleef nog dagen erna in m’n hoofd rond spoken. Niet een film die iedereen zal kunnen waarderen, maar wel een film die ik meer waardeerde dan Drive.
Inderdaad een heel duister film. Voelde me vanaf het begin erg ongemakkelijk. Het geweld, de stilte en de vreemde scenes. Beter dan Drive? Dat weet ik niet, vind ze toch lastig te vergelijken.
Het zijn inderdaad verschillende films, maar Drive werd destijds de hemel ingeprezen terwijl ik er zelf niet zo goed in kon komen. Dat had ik bij deze film een stuk meer. Maar het is inderdaad een hele duistere film.
bizarre kijkervaring; de ode aan Un Chien Andalou (zo interpreteer ik een welbepaalde scene toch) kon ik best appreciëren 😉
Pingback: Het enorme aanbod van streaming diensten – Een overzicht | De Filmkijker