Als je me zou vragen iets te vertellen over snowboarden als sport, dan zou ik snel klaar zijn. Ik weet dat er veel trucs gedaan worden en als ik de naam van een bekende snowboarder zou moeten noemen dan zou Shaun White de enige naam zijn die ken (en dat is ook alleen maar omdat hij games heeft met z’n naam er op). Hij is op het moment misschien het bekendst en het meest succesvol, maar een aantal jaar geleden was hij vaak tweede. De eerste plaats was toen steeds voor Kevin Pearce.
De twee waren aanvankelijk vrienden, maar die vriendschap hield niet stand en er ontstond rivaliteit. Om de beste te blijven moesten de trucs zich ontwikkelen. Deze werden dan ook steeds complexer. Red Bull bouwde voor White een speciale half-pipe op een berg met een bak met zacht foam zodat hij zonder risico dingen kon uitproberen. Toen Kevin Pearce dit zag moest hij ook iets doen. Hij liet ook een half-pipe maken en leerde nieuwe moves met behulp van een veiligheidskussen. Toen hij eenmaal het gevoel kreeg dat hij het onder de knie had beslot hij het zonder kussen in de praktijk te brengen. Daarbij ging het verschrikkelijk mis en landde hij zeer hard. Deze documentaire opent met dat moment en laat zien wat de consequenties daarvan op de rest van zijn leven zijn.
Wat het meest verbazingwekkend is bij deze documentaire is dat Pearce, ondanks zijn zeer zware verwondingen, toch weer wil snowboarden. Iedereen raadt dat hem af omdat de kans zeer groot is dat hij een volgend ongeluk waarschijnlijk niet zou kunnen overleven (op z’n hersenen heeft hij namelijk een litteken als gevolg van zijn val). Het is begrijpelijk dat hij het wel omdat het zijn leven was en je dat niet makkelijk achter je kan laten. Het is duidelijk dat hij daar erg meer worstelt en de realiteit van de situatie maar moeilijk onder ogen kan zien.
Extreme sporten zijn de afgelopen decennia steeds populairder geworden en deze documentaire maakt duidelijk waarom ze extreem zijn. Iets wat vroeger alleen af en toe gedaan werd door stuntmannen, wordt nu regelmatig door atleten gedaan. Of het nu gaat over het springen met motoren, skateboarden of in dit geval snowboarden, de risico’s die deze mensen nemen zijn groot en de consequenties als het mis gaat net zo extreem als de sport. Verschillende snowboarders vertellen over hun verwondingen en hebben geluk gehad dat ze na een herstelperiode weer verder konden, maar er zijn er ook die hun leven hebben verloren.
Natuurlijk is het extreme datgene wat er voor zorgt dat er publiek komt kijken, maar tegen welke prijs? Deze sporters blijven hun trucs uitvoeren zolang anderen dat ook doen. Dus wanneer de hellingen hoger worden blijven ze gaan, ook al worden daarmee ook de risico’s hoger bij een val. Motorracen wordt kort aangehaald en zoals de documentaire 1 laat zien, is veiligheid iets dat zich moet ontwikkelen. Dat gebeurt alleen wanneer de mensen die de sport zelf uitvoeren dat eisen. Veiligheid en extreme sporten zijn twee termen die niet bij elkaar lijken te horen, maar na het zien van The Crash Reel vraag ik me wel af wat belangrijker is: Entertainment of een leven?
