Het milieu is de laatste jaren een hot topic geweest, mede dankzij documentaires als An Ugly Truth, waarin duidelijk gemaakt wordt dat onze planeet langzaam aan het veranderen is door de activiteiten van de mensheid. Regeringen zijn overeengekomen om hun uitstoot te verminderen, maar toch blijkt de verandering maar langzaam te gaan. Bedrijven doen wat ze kunnen op dat gebied om aan de ISO normen te voldoen. Ondanks al die stappen is het de vraag of of dat genoeg is om de mensheid te redden.
In de documentaire Collapse, vertelde Michael Ruppert dat we al te laat zijn en alternatieve bronnen van energie geen oplossing zijn omdat we nog steeds fossiele brandstoffen nodig hebben om die vormen van energie te realiseren. Een groot gedeelte van de energie in de wereld wordt op een erg vervuilende manier gegenereerd. Nucleaire energie zou een oplossing kunnen zijn, omdat het minder directe vervuiling genereert. Het nadeel hiervan is wel het radioactieve afval en natuurlijk de risico’s wanneer het misgaat bij de centrale zelf. Met de recente gebeurtenissen in Fukushima nog vers in ieders geheugen lijkt kernenergie niet de weg naar de toekomst te zijn. Maar is dat wel zo? Pandora’s Promise is een documentaire die het concept van kerncentrales uitlegt en de kijk er van probeert te overtuigen dat de horrorverhalen die bij iedereeen bij het onderwerp opkomen misschien onnodig en zelf onjuist zijn.
In deze documentaire komen experts aan het woord, waarvan sommigen mee hebben gewerkt aan het ontwerpen van de eerste kerncentrales. Ze praten over het concept achter zo’n centrale en welke ontwikkelingen op dit gebied hebben plaatsgevonden. Ze slagen er daarbij in om de kijker een duidelijk beeld te geven en om een heleboel bekende problemen te tackelen. Het blijkt dat veel van de redenen die er genoemd worden door tegenstanders van kernenergie nit helemaal juist zijn. Eén voorbeeld daarvan is straling. De documentairemakers bezoeken zowel Fukushima en Chernobyl om de hoeveelheid straling te meten. Er blijkt (niet verrassend) een hoge straling te zijn, maar ze laten ook zien dat deze straling er is op plekken waar je dat niet zou verwachten (ook plekken waar heel veel mensen wonen). Iets waarvna ik ook niet op de hoogte was is dat de nieuwere generaties van kerncentrales minder afval produceren omdat ze een gedeelte van het afval opnieuw kunnen gebruiken. Pandora’s Promise weet nieuwe informatie te presenteren en er in te slagen om de kijker anders te laten denken over kernenergie. Een aantal voormalige tegenstanders komen ook aan het woord en vertellen waarom ze inmiddels denken dat nucleaire energie de toekomst is. Een goed punt dat wordt gemaakt is dat alternatieve bronnen van energie slechts een paar procent vormen van het totale energiegebruik en dat het onrealistisch is om te denken dat deze bronnen van energie genoeg opwekken om aan de vraag te voldoen.
Dit is één van die documentaires waarvan je misschien niet erg veel van verwacht als je het begint te kijken, maar uiteindelijk zet het je wel aan het denken. Deze film is voor nucleaire energie en natuurlijk kan je je afvragen of alle punten waar zijn, maar zelfs als dat maar de helft zou zijn dan is het nog steeds de moeite van het kijken waard. Mensen zijn bang voor zaken waar ze niets van begrijpen. Pandora’s Promise maakt dat onderwerp minder eng.
