Muziek, geluiden en geluidseffecten maken allemaal deel uit van het gereedschap van een filmmaker. Ze kunnen worden gebruikt om de emoties van een kijker te beïnvloeden. Er zijn professionals die kunstmatige geluiden met allerlei objecten maken om bijvoorbeeld brekende botten of voetstappen als echt te laten klinken, maar toch worden er ook regelmatig gebruik gemaakt van echte opnames. Vooral bij geluiden uit de natuur zijn deze onmisbaar. Gordon Hempton is een man die leeft voor het opnemen van geluiden en heeft zich in natuurgeluiden gespecialiseerd. Het is een baan die hem succes heeft opgeleverd (met een Emmy als bewijs), maar het gevolg van zijn toewijding heeft z’n gevolgen gehad op andere aspecten van zijn leven. In deze documentaire volgt regisseur Nick Sherman hem tijdens een lange tocht, waarbij Hempton op zoek gaat naar de perfecte geluiden.
Het wordt al snel duidelijk dat het een man is die geobsedeerd is door geluid en zijn oren dan ook zijn belangrijkste gereedschap vindt. Het is voor hem steeds moeilijker aan het worden om nog natuurgeluiden op te nemen zonder gestoord te worden door overvliegende vliegtuigen of zoemende electriciteitstransformators. Overal lijkt er “geluidsvervuiling” te zijn. Het is iets waar hij zichtbaar door geraakt wordt en hij praat er uitgebreid over. Wanneer hij ziet hoe zeer oude bomen neergehaald zijn breekt er iets in hem. Hij leeft in de natuur en is soms maanden van huis weg, waardoor hij met zijn omgeving is gaan meeleven. Als hij op zoek is naar een bepaald geluid blijft hij rondrijden totdat hij het gevonden heeft.
Tijdens het filmen is dat de perfecte combinatie van een specifieke zingende vogel samen met het geluid van een passerende trein die z’n hoorn laat horen. Hij neemt veel tijd om de perfecte plaats te vinden en zelf wanneer hij slaagt de combinatie op te nemen is hij niet tevreden en zoekt hij door. Het is boeiend om te zien hoe deze man perfectie probeert op te nemen en eindeloos rondtrekt om dat te bereiken. Toch voelt deze documentaire daardoor te lang, omdat er aan dat onderwerp erg veel tijd wordt besteed. Een kortere speelduur had het geheel net wat boeiender gemaakt, omdat hetzelfde proces een aantal malen herhaald wordt. Helaas krijg je als kijker ook geen goed idee over hoe zijn werk door anderen gebruikt wordt. De focus op puur het opnemen van het geluid laat je als kijker met een aantal vragen zitten en dat is erg jammer.
