Zover ik me kan herinneren heb ik zelf altijd geschreven. Toen ik jong was schreef al korte verhalen (vaak met bekende stripfiguren in de hoofdrol). Tijdens m’n tienerjaren en en begin twintig waren dat meer songteksten. Nu is dit m’n creatieve uitlaatklep. Het is altijd mijn manier geweest om mezelf te uiten en iets wat ik waarschijnlijk (in welke vorm dan ook) zal blijven doen. Deze documentaire volgt een aantal jonge schrijvers die hun gevoelens in de vorm van poëzie gestalte geven. Ze nemen allemaal deel aan de Louder than a bomb competitie, waarin een aantal scholen mee doen die natuurlijk allemaal de titel proberen te winnen.
De dichters die het middelpunt van de documentaire vormen hebben allemaal een andere achtergrond. Nate is één van de oudste en het is voor hem het laatste jaar dat hij mee mag doen. Door die ervaring is hij erg gegroeid. Adam is iemand die volledig door z’n ouders in alles wordt ondersteund en die een aantal gedichten ten gehore brengt die je kippenvel zullen geven. Ook Nova doet dat, maar bij haar is dat vooral door de onderwerpen waarover ze schrijft. Ze heeft namelijk een erg moeilijke jeugd gehad met een vader die haar en haar autistische broertje verwaarloosde waardoor zij alles moet doen. De pijn die dat met zich meebracht weet ze vol overgave te verwoorden en raakt je als kijker. Naast deze individuen worden ook de groep The Steinmenauts gevolgd, die uit een achterstandswijk komen, maar er het vorige jaar in slaagden de titel te winnen. De vraag is of ze die dit jaar kunnen verdedigen.
Door de goede opbouw naar het evenement toe, de persoonlijke verhalen en fantastische poëzie is dit een documentaire die indruk maakt, het laat zien hoeveel talent er is en dat desondanks een jongere leeftijd de deelnemers heel veel in petto hebben. Zelfs als je geen interesse in poëzie hebt is Louder Than a Bomb toch zeker het kijken waard.
Trailer:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=81hXGdFF6TQ]